ΛΑΙΣ Η ΚΟΡΙΝΘΙΑ: ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ!

Λαΐς η Κορινθία,πίνακας του Χανς Χόλμπαϊν του 1526

H Λαΐς, εταίρα από την Κόρινθο με ιδιαιτέρως ακριβή αμοιβή.
 Κοστολογείται στα 2000 ευρώ σημερινά.
Γιαυτήν είχε πει ο Διογένης ο Κυνικός:
 "οὐκ ὠνοῦμαι μυρίων δραχμῶν μεταμέλειαν", που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει "Δε δίνω τέσσερα μωβ για κάτι που ούτως ή άλλως θα μετανιώσω μετά".

Λεπτομέρεια: Λαΐς η Κορινθία,πίνακας του Χανς Χόλμπαϊν του 1526

Η Λαΐς δέχτηκε την πρόκληση και του πρόσφερε μια νύχτα δωρεάν. Ο Διογένης δέχτηκε, αλλά στο δωμάτιο τον περίμενε η ηλικιωμένη υπηρέτρια με σβηστή τη λάμπα. Ο Διογένης δεν κατάλαβε τίποτα.
Όταν την επομένη η Λαΐς τα έβγαλε όλα στην φόρα, ο κυνικός απάντησε με τη θρυλική ατάκα: "Λύχνου σβεσθέντος, πάσα γυνή Λαϊς", η οποία του χάρισε και μία πραγματική δωρεάν εμπειρία με την εταίρα, που καταγοητεύτηκε.

Εγώ η Λαίς, κάποτε η υπερηφάνεια της Ελλάδας
που για μένα τόσο πολλοί αναστέναξαν.
Τώρα που μεγάλωσα στο ιερό της Αφροδίτης
ο καθρέπτης της νεότητος μου παραιτείται.
Δεδομένου ότι αυτό που είμαι δεν θα δώ,
Και ότι ήμουν δεν μπορώ να γίνω. 

- Ο Αιγύπτιος Ιουλιανός

Η Λαΐς στον 'Αδη πίνακας του Gustave Cortos, εκτύπωση  Luis Falero (1902)

Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε με λεπτομέρειες σχετικά με τη ζωή της. Ποια είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες της και πια είναι τα ψεύδη και πια από αυτά είναι εξωραϊσμός ή υπερβολή και ποια απόλυτη εφεύρεση από την ίδια την κυρία, τους θαυμαστές της , τους εχθρούς της ή τους βιογράφους της.  Οι βιογραφίες εκείνων του αρχαίου κόσμου συχνά ακολουθούν μύθους και μύθους. Αλλά το πρόβλημα με το γράψιμο για τη Λαΐς είναι ταυτόχρονα απλούστερο και πιο εξωφρενικό:
 ίσως υπήρχαν δύο εταίρες με το ίδιο όνομα που μερικές φορές η ιστορία τους μοιάζει με δύο επειδή ιστορίες για άλλη έχουν συνδεθεί λανθασμένα με αυτήν. Έτσι, αν και θα κάνω το καλύτερό μου για να ευθυγραμμίσω τα πράγματα, δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα ξεδιπλώσω πλήρως ένα κουβάρι που έχει πάρει πάνω από είκοσι τρεις αιώνες για να μπερδέψει.

Ορισμένες πηγές λένε ότι γεννήθηκε στη Hycara, στη Σικελία το 421 π.Χ., και πέθανε στη Θεσσαλία το 340. Αυτή είναι μια μακρά διάρκεια ζωής, αλλά όχι αδύνατη ακόμα και για το διάστημα. Αλλά, αν ήταν μόνο μία γυναίκα, ο θρύλος για το θάνατό της - ότι λιθοβολήθηκε από τις ντόπιες γυναίκες από ζήλια - θα είναι ακόμα σε θέση να εμπνεύσει τη δολοφονική ζήλια στα 81 της χρόνια. 
 Αν η ιστορία της δολοφονίας είναι αληθινή, θα είχε τουλάχιστον δύο χρόνια. Ωστόσο, είμαι πολύ ύποπτος ότι είναι πράγματι αλήθεια, γιατί ακούγεται πολύ περισσότερο σαν μια σαχλή ιστορία. Ενώ οι γυναίκες είναι σίγουρα ικανές να δολοφονούν, αλλά δεν το κάνουν. Αν η ημερομηνία του θανάτου είναι ακριβής, νομίζω ότι είναι πολύ πιθανότερο ο Λαΐς να πέθανε από το γήρας στο κρεβάτι της ... αλλά αυτό κάνει πολύ λιγότερο θορυβώδη ιστορία.
Και μια γυναίκα σαν αυτή δεν θα μπορούσε να πεθάνει ..αθόρυβα!

Η καταγωγή της προέλευσής της δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα, η γενέτειρά της, η Hyccara, κατακτήθηκε από τους Αθηναίους το 415 Π.Κ.Χ. και ολόκληρος ο πληθυσμός της πωλήθηκε σε δουλεία. Ο Λάις κατέληξε στην Κόρινθο, και όπως έκανε στην Ροδόπη. Μερικοί σύγχρονοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η γερόντισσα Λαΐς γεννήθηκε στην Κόρινθο και η νεότερη στη Hyccara, δεδομένου ότι η πόλη ερημώθηκε χρόνια  πριν από τη γέννηση του όποιοδήποτε ήταν ακόμα νέος το 340, αυτό φαίνεται μάλλον απίθανο. Η θεωρία δύο εταίρων υπονομεύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν σταθερές αναφορές σε αυτήν στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ., οι οποίες αργότερα είναι τελείως ανεπίσημες. 
Ο φιλόσοφος Αρίστιππος (435-356 π.Χ.) ήταν ένας από τους πελάτες της και μέντοράς της την αναφέρει σε δυο γραπτά έργα του, και να παίξε στον πλούτο του (388 π.Χ.), ο Αριστοφάνης αναφέρει ότι την είχε απαγάγει ένας άντρας που ονομάζεται Φιλονήδης. 
Αντίθετα, οι απολογισμοί των διάσημων ανδρών που λέγονταν ότι την είχαν αναζητήσει στα μέσα του 4ου αιώνα (όπως ο Δημοσθένης και ο Μύρων) δεν επαληθεύονται από σύγχρονες πηγές. Η ιστορία ότι πήγε δωρεάν σαν έπαθλο με τον Διογένη λέγεται και για την Φρύνη με τον Δημοσθένη να παίζει το ρόλο του βασιλιά της Λυδίας.

Λίγα λόγια για την ιστορία της Φρύνης και επανερχόμαστε στη Λαίδα την Κορινθία!

Φρύνη

Η Φρύνη ήταν μια απ’ τις διασημότερες εταίρες της αρχαίας Ελλάδας. Είχε συγκεντρώσει τόσα πλούτη, που προσφέρθηκε να χτίσει ξανά τα τείχη της Θήβας, που είχε καταστρέψει ο Μέγας Αλέξανδρος το 336 π.Χ....

Το μόνο που ζήτησε σαν αντάλλαγμα, ήταν να προστεθεί μία επιγραφή στα τείχη, που θα έλεγε: «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα».

Οι Θηβαίοι απέρριψαν την πρότασή της, από φόβο μήπως...
προσβάλουν τον Αλέξανδρο.

Το πραγματικό όνομα της εταίρας ήταν Μνησαρέτη και είχε γεννηθεί στις Θεσπιές, γύρω στο 371 π.Χ.

Ήταν κόρη του πάμφτωχου Επικλή και έβγαζε τα «προς το ζην», μαζεύοντας και πουλώντας κάπαρη.
Όμως, οι φιλοδοξίες της νεαρής Μνησαρέτης την οδήγησαν στην Αθήνα, όπου έχτισε τη λαμπρή της καριέρα.


Ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλητρίδα και η ομορφιά και η γοητεία της πολύ γρήγορα την έκαναν να ξεχωρίσει.

Η Δίκη της Φρύνης

Όταν έγινε εταίρα, άλλαξε το όνομά της σε Φρύνη και έτσι έχει μείνει γνωστή μέχρι σήμερα. Το όνομα «Φρύνη» προερχόταν από τους μικρούς βατράχους, που είναι σχεδόν διάφανοι όταν γεννιούνται. Το δέρμα της εταίρας ήταν εξίσου λευκό και αψεγάδιαστο.

Όπως πολλές άλλες εταίρες, φημιζόταν για τις «τσιμπημένες» τιμές της. Μία νύχτα μαζί της κόστιζε μία μνα, δηλαδή εκατό δραχμές. Το ποσό ήταν τεράστιο, αλλά κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος.
Λέγεται ότι η Φρύνη άλλαζε τις τιμές, ανάλογα με τη συμπάθεια που έτρεφε για τον κάθε πελάτη της. Γι’ αυτό προσέφερε δωρεάν της υπηρεσίες της στον φιλόσοφο Διογένη, που τον εκτιμούσε πολύ.
Ο Διογένης απόλαυσε δωρεάν και τα κάλλη μιας άλλης διάσημης εταίρας, της Λαΐδας. Φαίνεται πως είχε μεγάλη «πέραση» στις γυναίκες.

Αντιθέτως, όταν αντιπαθούσε κάποιον, αρνούνταν να τον δεχτεί ως πελάτη, όσα χρήματα κι αν της έδινε.
Κάποια στιγμή, την προσέγγισε ο ρήτορας Ευθίας. Η Φρύνη απέρριψε όλες του τις προτάσεις, γιατί τον θεωρούσε πολύ άσχημο και αγενή.
Ο Ευθίας θίχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει την αυθάδη εταίρα.
Την κατηγόρησε ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μία θρησκεία απ’ τη Θράκη, που θα έβλαπτε τα ήθη των νεαρών κοριτσιών.
Αυτή ήταν ίσως η πιο συνηθισμένη κατηγορία στην αρχαία Αθήνα. Ο φιλόσοφος Σωκράτης είχε εκτελεστεί για τον ίδιο λόγο.
Ο Ευθίας έσυρε τη Φρύνη στο δικαστήριο, όπου την εκπροσώπησε ο πρώην εραστής της, Υπερείδης.
Παρά το ανυπόστατο της κατηγορίας του Ευθία, η δίκη δεν εξελισσόταν αισίως για την εταίρα. Οι δικαστές φαίνονταν να έχουν πειστεί απ’ το κατηγορητήριο και πίστευαν ότι ο Υπερείδης ήταν επηρεασμένος απ’ τη σχέση του με τη Φρύνη.
Λίγο πριν παρθεί η τελική απόφαση, ο Υπερείδης τράβηξε την εταίρα στο κέντρο του δικαστηρίου, για να μπορούν να την δουν όλοι.

Χωρίς να πει κουβέντα, έσκισε τα ρούχα της και αποκάλυψε στον κόσμο, το εκθαμβωτικά όμορφο κορμί της.

Genrich Ippolitovich Semiradsky-1889

Οι δικαστές τα έχασαν. Νόμισαν ότι έβλεπαν μπροστά τους την ίδια τη Θεά Αφροδίτη. Οι φήμες για το απαράμιλλο κάλλος της εταίρας αποδείχθηκαν αληθινές.

Την εποχή εκείνη, ο κόσμος πίστευε ότι η σωματική ομορφιά είχε σχέση με το ήθος και την εύνοια των Θεών. Όταν οι δικαστές αντίκρισαν την τελειότητα της Φρύνης, πείστηκαν ότι αν καταδίκαζαν αυτή τη γυναίκα, καταδίκαζαν την αγαπημένη των Θεών.

Η εταίρα αθωώθηκε και η φήμη ότι ήταν η επίγεια Θεά Αφροδίτη εξαπλώθηκε.

Η Φρύνη και ο γλύπτης Πραξιτέλης

Ένας απ’ τους διασημότερους πελάτες της εταίρας, ήταν ο γλύπτης Πραξιτέλης.

Την είδε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας γιορτής. Η Φρύνη φρόντιζε να μη δείχνει ποτέ το γυμνό κορμί της δημοσίως, για να διατηρεί την αίγλη της.

Όμως σε εκείνη τη γιορτή, χωρίς καμία ντροπή, έλυσε τα μαλλιά της, έβγαλε το χιτώνα της και βούτηξε αμέριμνη στη θάλασσα.

Πολύ γρήγορα, ο Πραξιτέλης έγινε ένας απ’ τους πιο αφοσιωμένους εραστές της Φρύνης. Λέγεται ότι ήταν ο μόνος που αγάπησε πραγματικά η εταίρα.

Η Φρύνη έγινε η μούσα του γλύπτη και με πρότυπο εκείνη, έφτιαξε 3 αγάλματα. Το πρώτο το αγόρασαν οι Κνίδιοι και έγινε ξακουστό ως η Αφροδίτη της Κνίδου.

Το δεύτερο ήταν από πεντελικό μάρμαρο και ο Πραξιτέλης το δώρισε στη γενέτειρα της Φρύνης, στις Θεσπιές. Το τρίτο ήταν ολόχρυσο και στήθηκε στους Δελφούς.

Η Φρύνη, παρά τον έρωτά της, δεν έχανε ευκαιρία να αποκομίσει δώρα απ’ τον Πραξιτέλη. Κάποια στιγμή της είπε, ότι θα της έδινε ότι του ζητούσε. Εκείνη ήθελε το μεγαλύτερο αριστούργημά του.

Τότε ο Πραξιτέλης της απάντησε, ότι δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα έργα του, ίσως για να αποφύγει να της δώσει το αγαπημένο του.

Η πανούργα Φρύνη δεν τον πίστεψε. Έβαλε έναν υπηρέτη του Πραξιτέλη να φωνάξει μες στη μέση της νύχτας, ότι είχε πάρει φωτιά το εργαστήριο του γλύπτη.

Ο Πραξιτέλης έντρομος, ζήτησε να βγάλουν έξω το άγαλμα του Έρωτα.

Η Φρύνη, που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του, χαμογέλασε πονηρά και τον ενημέρωσε ότι το εργαστήριο δεν κινδύνευε. Εκείνη είχε στήσει όλο το σχέδιο, για να μάθει ποιο ήταν το αγαπημένο του έργο.

«Τον Έρωτα θα μου δώσεις», του είπε και ο Πραξιτέλης δεν μπόρεσε να αρνηθεί.

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα»

Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη.

Η αποπλάνηση του Ξενοκράτη.

Πήγε στο σπίτι του και του ζήτησε να διανυκτερεύσει εκεί, με τη δικαιολογία ότι την κυνηγούσαν ληστές.

Ο Ξενοκράτης τη φιλοξένησε. Τη νύχτα, η Φρύνη μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του Ξενοκράτη και ξάπλωσε δίπλα του.

Ο φιλόσοφος δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Της ζήτησε να επιστρέψει στο δωμάτιό της και η Φρύνη υπάκουσε, απογοητευμένη.

Την επόμενη μέρα, όταν γνωστοποιήθηκε η αποτυχία της, η Φρύνη προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα».

Η εταίρα συνέχισε να ασκεί το επάγγελμά της ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Ο αισθησιασμός και η γοητεία της δεν εξασθένησαν με την πάροδο του χρόνου. Υπολογίζεται ότι πέθανε γύρω στα 310 π.Χ.

Επιστροφή στην ιστορία της Λαιδας!

Υπάρχει ένα τελευταίο στοιχείο που κάνει η θεωρία μιαςΛαΐς πολύ πιο πιθανή.
 η γυναίκα που πέθανε το 340 (και θάφτηκε σε έναν τάφο διακοσμημένο με το άγαλμα ενός λέαινα κρατώντας ένα κριάρι στα μπροστινά πόδια της) έπρεπε να έχει φύγει στην Θεσσαλία με τον νεαρό  Ιπποστράτος, με τον οποίο είχε ερωτευτεί. Τώρα, οι ποιητές λατρεύουν τη ρομαντική αντίληψη ενός επιτυχημένου δεσμού, δίνοντάς του όλα για την αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει σπάνια. Οι περισσότεροι είναι πιο ηλικιωμένοι, συνταξιούχοι που αναλαμβάνουν πολύ νεότερους άντρες παρά νέους που τρέχουν με αγόρια της ίδιας τους ηλικίας.

Στις δυο φωτογραφίες επάνω και λίγο πιο κάτω βλέπουμε τον Λέων του Κοράκου όπως αυτό εκτίθεται στην νέα  ανακαινισμένη αίθουσα του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αρχαίας Κορίνθου.

Το 2001 οι διωκτικές αρχές κατάσχεσαν αυτό το λιοντάρι από αρχαιοκάπηλους.Η Βάση και το κιονόκρανο είχαν εντοπισθεί ήδη από το 1995 στο λόφο Κοράκου.
Το λιοντάρι ήταν κατασκευασμένο από πωρόλιθο. Ήταν ζωγραφισμένο με μαύρο και κόκκινο χρώμα,που τώρα έχει χαθεί. Το γλυπτό στέκονταν πάνω σε κίονα και ήταν τοποθετημένο σε τάφο. Το συνολικό ύψος έφτανε τα 3.5 μέτρα. Λιοντάρι που κατασπαράζει κριάρι,επήσις πάνω σε κίονα,στόλιζε και τον τάφο της εταίρας Λαίδας στο Κράνειο.

550-540 Π.Χ

Έτσι, αν δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, τα γεγονότα της ζωής της Λαΐς φαίνονται να είναι αυτά:
 πέρασε την παιδική της  ηλικία και τα εφηβικά της χρόνια ως σκλάβα και εκπαιδεύτηκε ως Εταίρα. Μετά από λίγο οι θαυμαστές της αγόρασαν την ελευθερία της και έγινε δημοφιλής. Είχε  πολύ υψηλές αμοιβές και είχε επιδοθεί σε πολλές από τις υπερβολές που είναι κοινές στο επάγγελμά της. Είχε ακόμη αναπτύξει το δικό της αποκλειστικό άρωμα. Η Παραμονή της στην Κόρινθο της το επέτρεψε αυτό γιατί ήταν δίασημη η πόλη για την παραγωγή εκλεκτών αρωμάτων.
 Από τα πρώτα της τριάντα χρόνια όμως επιβάρυνε την υγεία και την ζωή της αφού ήταν αναγκασμένη να δέχεται μεγάλο αριθμό  πελατών. Καθώς μεγάλωσε, πήρε τον Ιπποστρατό και μετακόμισε στη Θεσσαλία και τελικά πέθανε από γηρατειά. 
Η θρυλική ομορφιά και η  φήμη γοητεύονται από τις ιστορίες , όπως το μέλι προσελκύει τις μύγες (ακόμα και ιστορίες που είπε για τους άλλους), και, τελικά, υπήρχαν πάρα πολλές ιστορίες για τη διάρκεια ζωής μόνο μίας γυναίκας ... 
και μερικοί-όχι πολύ έξυπνοι-ως φανταστικοί ιστορικοί αποφάσισαν να την χωρίσουν σε δύο.

«Όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της», έγραφε ο Ρωμαίος ποιητής, Προπέρτιος. 

Έζησε την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, από το 431 π.Χ. μέχρι το 404 π.χ. Λεγόταν ότι είχε όμορφες ξανθές μπούκλες, λεπτό και καλλίγραμμο σώμα, με δύο στήθη «σαν κυδώνια».  Ήταν τόσο περιζήτητη, που τολμούσε να ζητάει υπέρογκα ποσά από τους πελάτες της.
 Ο φιλόσοφος Σωτίων υποστήριζε, ότι η παροιμιώδης έκφραση «οὐ παντὸς ἀνδρὸς ἐς Κόρινθον ἔσθ’ ὁ πλοῦς», δηλαδή «δεν είναι για όλους τους άνδρες η Κόρινθος», αναφερόταν στις «τσουχτερές» τιμές της εταίρας Λαΐδας, που δεν μπορούσαν να πληρώσουν όλοι.
 Ο μεγάλος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης, ήταν ένας απ’ τους επίδοξους εραστές της Λαΐδας. Όταν, όμως, άκουσε το ποσό που θα έπρεπε να καταθέσει, για να απολαύσει μία νύχτα μαζί της, άλλαξε γνώμη και της απάντησε «οὐκ ὠνοῦμαι μυρίων δραχμῶν μεταμέλειαν», δηλαδή «δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι που αργότερα θα μετανιώσω». Δέκα χιλιάδες δραχμές αντιστοιχούσαν σε περίπου 2.000 ευρώ, αν οι υπολογισμοί των ειδικών είναι σωστοί. Λόγω της ακρίβειας και της απληστίας της, συνήθιζαν να την αποκαλούν «Αξίνη».
 Φημιζόταν, όχι μόνο για την ομορφιά και τον αισθησιασμό της, αλλά και για  τη μόρφωση και την καλαισθησία της. Πολλοί έλεγαν, ότι μπορεί η Αθήνα να είχε για στολίδι τον Παρθενώνα, αλλά στην Κόρινθο μπορούσε κανείς να δει το ανάκτορο και τους κήπους της εταίρας Λαΐδας, που ήταν αξεπέραστου κάλλους. «Στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες σαν τη Λαΐδα είναι» ... 

Διογένης, έργο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ

Η Λαϊς είχε ενοχληθεί από την αδιαφορία του κυνικού φιλόσοφου Διογένη. Αν και ανάμεσα στους θαυμαστές της συγκαταλέγονταν Διογένης μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα της φιλοσοφίας και των τεχνών, ο Διογένης έμενε τελείως ανεπηρέαστος. Τότε, η εταίρα αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τον πλησίασε και του πρόσφερε να περάσει μία νύχτα μαζί της, χωρίς χρέωση. Ο Διογένης συμφώνησε και πήγε να τη βρει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Η Λαΐς, όμως, δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Τη θέση της είχε πάρει μία κακάσχημη και ηλικιωμένη υπηρέτριά της. Ο Διογένης δεν κατάλαβε τίποτα και πέρασε τη νύχτα με την άγνωστη γυναίκα. Την επόμενη μέρα, η Λαΐς τον ενημέρωσε για το περιστατικό και τον έκανε «βούκινο» σε όλη την Κόρινθο. Η αντίδραση του Διογένη, έβαλε στη θέση της την «άταχτη» εταίρα: «Λύχνου σβεσθέντος, πάσα γυνή Λαϊς», δηλαδή «Στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες σαν τη Λαΐδα είναι».

Πίνακας του John William Waterhouse (1882). 

 Η εταίρα εντυπωσιάστηκε απ’ το πνεύμα του φιλοσόφου και του προσέφερε μία πραγματική νύχτα μαζί της, χωρίς να ζητήσει χρήματα. Άλλωστε, ο Διογένης δεν είχε να της δώσει αυτό που ο ίδιος περιφρονούσε, δηλαδή τάλαντα. Ο φιλόσοφος Αρίστιππος. Εκείνη την περίοδο, ο πιο «τακτικός» πελάτης της, ήταν ο φιλόσοφος Αρίστιππος, τον οποίον κορόιδευαν οι Κορίνθιοι, επειδή ξόδευε τεράστια ποσά στην κλίνη της. Όταν μαθεύτηκε ότι η Λαΐς προσέφερε δωρεάν το κορμί της στο Διογένη, όλοι στράφηκαν στον Αρίστιππο και ανέμεναν μία έντονη αντίδραση απ’ τον αδικημένο εραστή. Έμειναν ανικανοποίητοι, γιατί ο Αρίστιππος, με εξίσου φιλοσοφική διάθεση, απάντησε πολύ ήρεμα: «Την πληρώνω για να ευχαριστεί εμένα, όχι για να μην ευχαριστεί άλλους.» Ήταν ωραίοι τύποι οι πρόγονοί μας και ετοιμόλογοι, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέχεια. Ο Αρίστιππος ήταν ο ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής και ένας απ’ τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Λαΐδας. Ζούσαν μαζί για μία περίοδο και την υπερασπίστηκε σθεναρά, όταν κάποιος τον ρώτησε αν ντρέπεται που ζει με μία πόρνη. Ο Αρίστιππος είπε: «Σου φαίνεται περίεργο να ζεις σε ένα σπίτι, που πριν από εσένα, ζούσαν άλλοι; Ή δεν ταξιδεύεις με πλοίο, που ταξίδεψαν κι άλλοι; Φυσικά και όχι. Με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι ντροπή να είσαι με μία γυναίκα, που έχει σχέσεις και με άλλους».

Ο κωμικός ποιητής Επικράτης παρομοίασε τη Λαΐδα με έναν αετό, που κατασπαράσσει τα πάντα όταν είναι νέος και γερός, ενώ όταν γερνά, δεν μπορεί  ούτε καν να τραφεί μόνος του. Ήθελε με αυτό το δεικτικό σχόλιο, να καυτηριάσει τη ζωή της μεγάλης εταίρας, η οποία όταν μεγάλωσε, έγινε μία φτωχή μαστροπός. Ο θάνατός της προήλθε είτε από πνιγμό, όταν ένα κουκούτσι ελιάς κόλλησε στον λαιμό της, είτε από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Ως προς το τέλος της, επικρατεί σύγχυση και πολλά σενάρια.
Όπως και να έχει το τέλος της, το βέβαιο είναι, ότι κατά τη διάρκεια της ζωής της υπήρξε σπουδαία και αξεπέραστη, ασκώντας ένα επάγγελμα που οι αρχαίοι Έλληνες σέβονταν. Αρκεί να μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα. Και η Λαϊς είχε το υψηλότερο.

Εδώ η Λαΐς μονολογεί σε στίχους Ηλία Πετρόπουλου

Είμαι η Λαΐς που κάποτε για την ομορφιά μου
όλη η Κόρινθος κι όλη η Ελλάδα με ταραχή μιλούσε
Εγώ είμαι που κάποτε τα ψηλά παλληκάρια
ξενυχτούσανε κάτω από τα παράθυρά μου

Είμαι η Λαΐς εκείνη μα τώρα αλίμονο
τον καθρέφτη μου αφιερώνω στην Αφροδίτη
γιατί δε θέλω να βλέπω το πρόσωπό μου τώρα
δεν μπορώ να δω το πρόσωπό μου ως ήτο πρώτα

Είμαι η Λαΐς που κάποτε για την ομορφιά μου
όλη η Κόρινθος κι όλη η Ελλάδα με ταραχή μιλούσε

ΠΗΓΕΣ
maggiemcneill.wordpress.com
mixanitouxronou.gr
e-rodios.blogspot.gr
Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου