ΟΙ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ!

ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΕ 3D ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το Αρχαίο θέατρο των Συρακουσών ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά θέατρα της αρχαιότητας. Συγκεκριμένα ήταν το τρίτο σε μέγεθος μετά από της Μιλήτου και της Μεγαλόπολης.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ Σχολιασμοί στην ιταλική γλώσσα

Κτίσθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ., επί βασιλείας Ιέρωνος του Α΄, (478 - 466 π.Χ.), από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Δημοκόπο τον Μύριλλο, με λάξευση της νότιας πλευράς του Τεμενίτη λόφου που βρίσκεται βόρεια του μυχού του λιμένα των Συρακουσών. Σημειώνεται ότι στη θέση του υπήρχε από το 550 π.Χ. παλαιότερο πρόχειρο θέατρο που αντικαταστάθηκε από το νέο αυτό του Δημοκόπου. Η αρχική λάξευση του βράχου είχε τραπεζοειδές σχήμα. Στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. επί άρχοντος Τιμολέοντος διασκευάστηκε και απέκτησε το τελικό ημικυκλικό σχήμα, όπως διασώζεται σήμερα. Η διάμετρός του είναι 150 μ. επί του οποίου και ξεχωρίζουν 59 καλώς διατηρημένες σειρές εδωλίων από τις οποίες οι 11 χαμηλότερες καλύπτονταν παλαιότερα από μάρμαρο. Το όλο κοίλο του θεάτρου χωρίζονταν σε εννέα κερκίδες, που κάθε μία έφερε ιδιαίτερη ονομασία. Πέντε ονομασίες εξ αυτών έχουν διασωθεί, χαραγμένες σε βράχο, που είναι: Ζευς, Ηρακλής, Ιέρων Β΄, Φιλιστίς, και Νηρίς.

Κάτοψη του Αρχαίου Θεάτρου των Συρακουσών.1830

Το θέατρο αυτό υπολογίσθηκε πως είχε χωρητικότητα 10.000 καθήμενων θεατών ή 24.000 όρθιων. Περί το μέσον έφερε ευρύ διάζωμα που χώριζε αυτό στο κατώτερο και ανώτερο τμήμα. Πίσω από το ανώτερο τμήμα του θεάτρου υφίσταται βραχώδες συνεχές παραπέτασμα που φέρει ίχνη επιστεγάσματος. Προς δε το μέρος της σκηνής που ελάχιστα σώζεται υπάρχουν ίχνη θεμελίων κτιρίων, που μαρτυρούν ότι όλη η σκηνή πρέπει να ήταν ξύλινη. Είχε άριστη ακουστική και γενικά θεωρούνταν αριστούργημα αρχιτεκτονικής σε όλη την ευρύτερη περιοχή στην εποχή του. Λειτούργησε ακατάπαυστα επί μία χιλιετία. Το θέατρο αυτό ήταν επίσης περίφημο και για τη θέα που παρείχε πάνω από την πόλη, τον λιμένα, το Ιόνιο, καθώς και για την υπέροχη δύση του Ηλίου.
Με θέα στο βάθος όλο τον όρμο.
Στην αρχαιότητα στο θέατρο αυτό ανεβάστηκαν για πρώτη φορά πολλά έργα των μεγαλυτέρων δραματικών συγγραφέων της εποχής όπως των Επίχαρμου, Ευριπίδη, Αισχύλου κ.ά.. Μεγάλη ακμή όμως παρουσίασε και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους. Μάλιστα ο Κικέρων το αποκαλούσε «Maximum». Αργότερα στους βυζαντινούς χρόνους εγκαταλείφθηκε, καταχώθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο.

Λεπτομέρεις από το αρχαίο θέατρο των Συρακουσών. Εικ. 1Κάτοψη της κλίμακας που οδηγεί από το διάζωμα στη σφήνα. Εικ. 2 Τομή και όψη της κλίμακας. Εικ. 3 Τομή του βάθρου του διαζώματος, με αναπαράσταση του γείσου.

Μετά τις ανασκαφές των νεότερων χρόνων καθαρίστηκε και μεταβλήθηκε σε μεγάλο κέντρο θεατρικών παραστάσεων αρχαίων ελληνικών δραματικών έργων, οι οποίες συστηματοποιήθηκαν και οργανώθηκαν με συνέπεια να σημειώσουν μεγάλη επιτυχία και να καταστούν περίφημες.

Το θέατρο αναστηλωμένο με λυόμενη ξυλοκατασκευή για σύγχρονη χρήση.
Η πρώτη σύγχρονη παράσταση αρχαίου ελληνικού δράματος έγινε το 1914 με πρωτοβουλία του Συρακούσιου ευγενή Μάριου Θωμά Γκαργκάλο, ο οποίος ίδρυσε ειδική υπό την προεδρία του επιτροπή στην οποία συμμετείχε και ο ελληνιστής φιλόλογος καθηγητής και μεταφραστής Έκτορας Ρομανιόλι (Ettore Romagnioli). Στις 16 Απριλίου του έτους εκείνου (1914), ανεβάστηκε το έργο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου. Ακολούθησε μια επταετή διακοπή λόγω του Μεγάλου πολέμου, όπου και επαναλήφθηκαν το 1921 όταν ανεβάστηκαν οι «Χοηφόροι» του Αισχύλου, το 1922 οι «Βάκχαι» του Ευριπίδη και ο «Οιδίπους τύραννος» του Σοφοκλή, και το 1924 οι «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου και η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Οι τελευταίες μάλιστα παραστάσεις είχαν τόση μεγάλη επιτυχία που προσείλκυαν στις Συρακούσες πλήθος Ιταλών και άλλων Ευρωπαίων, και όχι μόνο, περιηγητών και διανοουμένων που κέντρισε το ενδιαφέρον του Βασιλέως της Ιταλίας και της ιταλικής κυβέρνησης όπου και ιδρύθηκε το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος, (INDA), το οποίο και ανέλαβε από τότε όλες τις παραστάσεις με φεστιβαλικό χαρακτήρα.

Αναπαράσταση του αρχαίου Θεάτρου των Συρακουσών.1807

Άποψη του αρχαίου θεάτρου των Συρακουσών, πριν από την ανασκαφή του.1786

ΟΙ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ, Συρακοῦσαι αρχαϊστί...

Οι Συρακούσες εθεωρούντο μια από τις ακμαιότερες, πλουσιότερες και δυνατότερες ελληνικές πόλεις της Σικελίας. Περιτριγυρισμένες από ισχυρότατα τείχη που είχαν μήκος 28 χλμ., οι Συρακούσες στολίζονταν από θαυμάσια ανάκτορα, όπως αυτό του Ιέρωνα, περίφημους ναούς της Αρτέμιδας και της Αθηνάς από την κρήνη Αρέθουσα και το περίφημο θέατρο των Συρακουσών, αριστούργημα αρχιτεκτονικής και ακουστικής. "Ωραιοτάτην και καταστόλιστον πόλιν" την αποκάλεσε ο Κικέρωνας, ενώ τα νομίσματά της, που σώθηκαν, είναι αληθινά καλλιτεχνήματα.
Στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής ακμής των Συρακουσών, η πόλη ταράχτηκε από σφοδρές διαμάχες ανάμεσα στους ευγενείς και τους υποδουλωμένους ντόπιους. Γύρω στο τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα οι κάτοικοι κατόρθωσαν να διώξουν τους ευγενείς και εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, ο τύραννος της Γέλας Γέλων πήρε στα χέρια του την εξουσία.

Άποψη του Αρχαίου Θεάτρου των Συρακουσών.1807

Η Γέλα είχε φτάσει σε τόσο μεγάλη ακμή στον 4ο π.Χ. αιώνα και τόσο μεγάλη δύναμη είχε αποκτήσει ώστε κατόρθωσε να διώξει τους Καρχηδονίους που είχαν εκστρατεύσει εναντίον της. Ακόμη αντιστάθηκε και στους Αθηναίους, που με αρχηγό τον Αλκιβιάδη είχαν φθάσει στη Σικελία με σκοπό να καταλάβουν τις Συρακούσες. Στα 468 π.Χ. ο Θρασύβουλος κατέλυσε την τυραννίδα και ανακήρυξε δημοκρατία που κράτησε 61 χρόνια.
Κατά την δεύτερη επιδρομή των Καρχηδόνιων στα χρόνια του Διονύσιου του Πρεσβύτερου (405-367 π.Χ.) απέτυχε καθώς και η τρίτη στα χρόνια του τύραννου Ικέτα (289-278 π.Χ.), οπότε οι Συρακούσες σώθηκαν με τη βοήθεια του Πύρρου. Στα 212 π.Χ. η πόλη καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους και λεηλατήθηκε. Τότε σκοτώθηκε και ο Αρχιμήδης, ο μεγαλύτερος μαθηματικός της αρχαιότητας. Οι Συρακούσες πέρασαν από τα χέρια των Βανδάλων, των Οστρογότθων, των Βυζαντινών και των Νορμανδών διαδοχικά.

Οι Συρακούσες ιδρύθηκαν από Κορίνθιους κατά το δεύτερο μισό του 8ου αι. π.Χ. στη Σικελία, σε τοποθεσία που ευνόησε την προστασία και την ανάπτυξη της πόλης. Στο σημείο όπου δημιουργήθηκε η πόλη, ένας βαθύς κόλπος κλεινόταν εν μέρει από μια νησίδα, την Ορτυγία. Η πρώτη εγκατάσταση των αποίκων έγινε στην Ορτυγία, στην οποία υπήρχε γηγενής πληθυσμός Σικελών. Μέχρι τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. φαίνεται ότι η νησίδα αποτέλεσε το κέντρο της αποικίας, η οποία όμως σταδιακά επεκτάθηκε και στην απέναντι ακτή, σε μια φυσικά οχυρωμένη τοποθεσία.

Η αρχαιολογική εικόνα που παρουσιάζουν τα ανασκαφικά ευρήματα δείχνει βαθμιαία αλλά σταθερή άνοδο του βιοτικού επιπέδου κατά τον 7ο και 6ο αι. π.Χ. Μέχρι τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. η διακυβέρνηση βρισκόταν στα χέρια των αριστοκρατών γαιοκτημόνων, των γαμόρων.

ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ

Η ιστορία. 

Οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί στις αρχές του 5ου αι. π.Χ. μεταξύ των ελληνικών πόλεων της Σικελίας, οι κοινωνικοί αγώνες μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών μέσα στις ίδιες τις πόλεις και η επεκτατική πολιτική των Καρχηδονίων ήταν οι παράγοντες που προσδιόρισαν την τύχη των Συρακουσών2.
Συγκεκριμένα, ο Γέλων, τύραννος στην πύλη Γέλα της Σικελίας, κυριάρχησε στις Συρακούσες (481 π.Χ.) καταλύοντας την εξουσία των γαμόρων.

Έτσι δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κράτος στη Σικελία με κέντρα τις Συρακούσες, όπου εξουσίαζε ο Γέλων, και τη Γέλα, όπου κυβερνούσε ο αδελφός του Ιέρων. Ο Γέλων ήρθε σε συνεννόηση με τον πεθερό του Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντα, με σκοπό να εκδιώξει τους τυράννους από τις μικρότερες ελληνικές πόλεις και να επιβληθεί στις περιοχές τους. Ο Τήριλλος, τύραννος της Ιμέρας, που εκδιώχθηκε από το Γέλωνα ζήτησε τη μεσολάβηση των Καρχηδονίων. Η σύγκρουση με τους Καρχηδόνιους, όπως είναι γνωστό, έγινε στην Ιμέρα το 480 π.Χ. και κατέληξε σε νίκη των Ελλήνων. Η νίκη αυτή ανέκοψε για εβδομήντα περίπου χρόνια την οποιαδήποτε προσπάθεια των Καρχηδονίων να επιβληθούν στο νησί· συνέβαλε, από την άλλη πλευρά, όμως στη διατήρηση των τυραννικών καθεστώτων.
Η περίφημη Σικελική εκστρατεία (415-413 π.Χ.), που κατέληξε στην
καταστροφή του αθηναϊκού στόλου στις Συρακούσες, αποδεικνύει τις αντοχές του Ελληνισμού της Δύσης. Η ενεργός όμως συμμετοχή των Συρακούσιων στην τρίτη φάση του Πελοποννησιακού πολέμου ως συμμάχων των Σπαρτιατών, τους εξάντλησε και συνετέλεσε στην καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους του στόλου τους.
Έτσι, στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. επανέκαμψαν οι Καρχηδόνιοι καταστρέφοντας ελληνικές πόλεις. Τις επεκτατικές τους διαθέσεις ανέκοψε τότε ένας νέος ηγεμόνας, ο Διονύσιος, ο οποίος από απλός αξιωματικός του στρατού έγινε τύραννος στις Συρακούσες και κυβέρνησε περίπου σαράντα χρόνια (405-367 π.Χ.). Με την πολιτική του περιόρισε τους Καρχηδόνιους στις δυτικές ακτές του νησιού και παράλληλα επέκτεινε το κράτος του στην Κάτω Ιταλία και στις ακτές της Αδριατικής ιδρύοντας αποικίες.
Το κράτος εξασθένησε όταν την εξουσία ανέλαβε ο γιος του Διονύσιος Β', ο οποίος κυβέρνησε τυραννικά και ασύνετα, παρότι έτυχε να έχει ως συμβούλους το θείο του Δίωνα, φίλο του Πλάτωνα, αλλά και τον ίδιο το φιλόσοφο. Στις Συρακούσες, καθώς φαίνεται, ο Πλάτωνας θέλησε να εφαρμόσει τις ιδέες του για την ιδανική πολιτεία. Η σκληρή πολιτική του Διονυσίου Β' όμως διευκόλυνε την καρχηδονιακή επεκτατικότητα και επέσπευσε την πτώση του ίδιου.
Οι Συρακούσες, αλλά και γενικότερα ο Ελληνισμός της Σικελίας, σώθηκαν από την επέμβαση του στρατηγού Τιμολέοντα (344 π.Χ.), που είχε σταλεί σε βοήθεια από την Κόρινθο.
Οι νικηφόροι αγώνες του Τιμολέοντα, ωστόσο, δεν είχαν μακροχρόνια αποτελέσματα.
Η τελευταία αξιόλογη μορφή της ιστορίας των Συρακουσών ήταν ο Αγαθοκλής.
Στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. κατόρθωσε να καταλάβει την εξουσία, ενώ οι ελληνικές πόλεις της Σικελίας σπαράσσονταν από κοινωνικές ταραχές και συγκρούσεις. Στηρίχτηκε στους φτωχούς πολίτες, ανόρθωσε την οικονομία της πύλης, επέκτεινε την κυριαρχία του στη Σικελία και σε μερικές πόλεις της Κάτω Ιταλίας. Παράλληλα, αντιμετώπισε νικηφόρα τους Καρχηδόνιους και πήρε τον τίτλο του βασιλιά, όπως συνέβη με τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου. Στόχος του ήταν να ενώσει τον Ελληνισμό της Δύσης· δεν το κατόρθωσε όμως λόγω του αιφνίδιου θανάτου του (289 π.Χ.). Έκτοτε άρχισε η προοδευτική παρακμή του Ελληνισμού της Δύσης.

ΠΗΓΗ
"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ. ΙΒ΄, σελ.612.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ Γ.Τσαρούχη

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο:Η Παναγία παρουσιάστηκε σ' έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”. 

Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος που παρουσιάστηκε η Παναγία, ή μάλλον να επισκευαστεί ένας γκρεμισμένος μύλος. Οι μύλοι όλοι στην Αλβανία είναι τετράγωνα κτίρια για καλαμπόκι. Μου πρότεινε ο διοικητής να κάνω τοιχογραφίες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Το μέρος αυτό εβάλλετο πολύ από τους Ιταλούς και εφοβόμουν. Δέχτηκα όμως να κάνω τέσσερις εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν τέσσερις σανίδες. Μπογιές είχε μαζί του ο λοχαγός μου, ο μακαρίτης Γεωργόπουλος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να κάνω σκηνές από μάχες. Αυτές οι μπογιές εχρησίμευσαν στην αρχή του πολέμου για να καμουφλαριστούν τα νίκελ του αυτοκινήτου του διοικητού. Κι αργότερα, για να κάνω μερικά πορτραίτα του λοχαγού αυτού, που ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος. Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο. Εκεί πάνω ζωγράφισα την “Παναγία της Νίκης”, έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγία που κυκλοφορούσε σε δελτάρια. Όταν τελείωσε, την εθαύμασαν όλοι οι στρατιώτες, και ένας λοχαγός με παζάρευε να του κάνω μια ίδια για την Κέρκυρα. Ο διοικητής του τάγματος έμενε μακριά από τα σπίτια που μέναμε εμείς, σε μια σκηνή καμουφλαρισμένη με κούμαρα. Ήταν μακριά η σκηνή του και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή, εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας.

Ο Γιάννης Τσαρούχης με στρατιωτικά ρούχα κρατά εικόνα της Παναγίας το 1941.

Καθώς πηγαίναμε στο διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί και είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη, το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει φήμη θαυματουργής εικόνας. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός. Δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη σε ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα, εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. “Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;” “Όχι, φίλε”, του απάντησα, “αλλά είμαι στρατιώτης και υπακούω στις διαταγές των ανωτέρων”. Όταν με είδε ο διοικητής με γένια και κακοτυλιγμένες γκέτες, μου είπε: “Έλληνας στρατιώτης είσαι εσύ ή Βούλγαρος αιχμάλωτος; Για να δούμε την εικόνα. Την έχεις κάνει άγρια την Παναγία, σαν Αρβανίτισσα. Και ο Χριστός είναι κι αυτός αγριωπός”.
Για να τον θαμπώσω τού είπα κάτι από τους Ψαλμούς του Δαβίδ: “Ευλογητός ει Κύριε ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις παράταξιν”. “Βλέπω είσαι και θεοφοβούμενος”, μου απάντησε. Φώναξε τον κουρέα να με ξουρίσει και ένας στρατιώτης με βοήθησε να τυλίξω καλά τις γκέτες μου. Αισθανόμουνα σαν ηθοποιός του κινηματογράφου που τον ετοιμάζουν για γύρισμα. Και ο διοικητής είπε σε έναν ανθυπολοχαγό να μου βγάλει μια φωτογραφία με την εικόνα μαζί. “Τώρα που είναι αξιοπρεπής Έλληνας στρατιώτης”.

Όταν γύρισα μετά τον πόλεμο στην Αθήνα, μου παραδώσανε αυτή τη φωτογραφία και την έχω ακόμα. Η εικόνα παρίστανε την Παναγία με το Χριστό και στο κάτω μέρος τα θαύματά της. Αριστερά τον ανθυπασπιστή που πάει να πυροβολήσει την Παναγία και δεξιά τους στρατιώτες που πάνε να χτίσουν το μύλο για να τον κάνουνε εκκλησία. Την άλλη μέρα φύγαμε για τα Γιάννενα. Πάνω σ' ένα φορτηγό ήμαστε στριμωγμένοι και μερικοί τραγουδούσαν το “Έχε γεια καημένε κόσμε” και κανένα ταγκό της Βέμπο. Μερικοί απληροφόρητοι νόμιζαν ότι πανηγυρίζουμε και μας ρωτούσαν: “Επεσε το Τεπελένι;” Πριν φύγουμε ένας χωροφύλακας πήγε και παρέλαβε την εικόνα να την πάει στην εκκλησία που είχε ήδη χτιστεί. Ένας στρατιώτης που τον ήξερε μου είπε: “Αυτός δεν θα την πάει στην εκκλησία, θα την πάει στο σπίτι του να τη δώσει της μάνας του. Είναι πολύ θρήσκα κι αυτός ο ίδιος ανήκει σε θρησκευτική οργάνωση”. Δεν έμαθα ποτέ πού βρίσκεται αυτή η εικόνα. Άργε στο Κούτσι με τα δαντικά τοπία; Ή στο σπίτι του χωροφύλακα; Αγνοώ τελείως.
Μαρτυρία Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο του '40.
Από το βιβλίο Μαρτυρίες '40-'41, Κ. Χατζηπατέρα – Μ. Φαφαλιού.
Το ίδιο και στο κείμενο της Μαρίας Καραβία Ο Τσαρούχης με το χακί του '40 (τόμος -αφιέρωμα στον Γ. Τσαρούχη Ωσεί μύρα).

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Προς
Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα

«Περί εμφανίσεως της Παναγίας και των δοθεισών μοι υπ' Αυτής εντολών».

«Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω υμίν, ότι χθες Κυρια­κήν, 2 Μαρτίου έ.έ. και περί ώραν 8ην μ.μ. μετέβην εις τι παρακείμενον του καταυλισμού 2ου Λόχου Τάγματος Υμών μικρόν ύψωμα απέχον περί τα 300μέτρα, χάριν περιπά­του, αισθανθείς την ανάγκην κινήσεως. Μία μυστηριώδης δύναμις ωσάν να με ώθη προς τα εκεί. Ο αήρ έχει ήδη παύ­σει να φυσά και ο ουρανός ήτο αστερόης. Κατά την επι­στροφήν μου εις την σκηνήν, δεν έχω αριθμήση 10 βήμα­τα, ότε αιφνιδίως ενεφανίσθη εμπρός μου και μου ανέκοψε τον δρόμον μία γυνή μαυροφόρα έχουσα σεμνήν, την εμφάνισίν της. Το πρόσωπόν της διεκρίνετο χαρακτηριστικώς εις το βραδυνό ημίφως. Εις το θέαμα τούτο καταληφθείς εξ απροόπτου, κατ' αρχάς εξεπλάγην, κατόπιν όμως αυτοστιγ­μεί συνήλθον εκ του τρόμου, επειδή εγνώριζον, ότι πολλάκις η Παναγία ενεφανίσθη είτε ως όραμα, είτε καθ' ύπνον κατά τας πολεμικάς επιχειρήσεις του Στράτου μας.
Εγώ όλως μηχανικώς έλαβον θέσιν ημιγονυπετή, ίνα ασπασθώ την δεξιάν Της. Εκ της συγκινήσεως οι οφθαλ­μοί μου εδάκρυζον, οι πόδες και τα χείλη μου έτρεμον επί πολλήν ώραν. Ήκουσα να ομιλή: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου, είπε! Εγώ ενεφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους, τους οποίους να μη λησμονήσης:

1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.

2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ί­να γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ' ην ύβρι­ζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.

3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπε­ρισχύει της βίας.

Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικη­τήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».

Μεθ' ο εν τη εξαφανίσει Της οι οφθαλμοί μου εθαμβώθησαν.

Εν τέλει συνήλθον εν μέρει και κατηυθύνθην αμέσως εις την σκηνήν υμών, όπου έξωθι ταύτης ανέφερον υμίν το συμβάν προφορικώς.


Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941
Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος

Μετά από την εμφάνισι αυτή, όλοι μας οι στρατιώτες εδώσαμε τον φτωχό όβολό μας και με προθυμία κτίσθηκε στο μέρος αυτό ο ναός της Παναγίας.

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΕΣΑΣ

Ήμουν κι εγώ σαν εσάς. Είχα μια δουλειά μια κοπέλα που με περίμενε πίσω.
Είχα μάνα κι αδέρφια. Είχα μια όμορφή ζωή, ζούσαμε φτωχικά. Ήμασταν ευτυχισμένοι, είχαμε ο ένας τον άλλον. Ένα πρωί χτύπησαν οι Σειρήνες, πόλεμος!
Ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους, γελάγαμε τραγουδούσαμε. Οι περισσότεροι ντυθήκαμε στο χακί, στριμωχθήκαμε στα τραίνα. Φιλήσαμε κι αγκαλιάσαμε δακρυσμένοι μάνα και γυναίκα και παιδιά και φύγαμε. Η μάνα μου απαρηγόρητη στην αγκαλιά της κοπέλας μου.
Την παρηγορούσε όσο μπορούσε. Δεν περίμενε από κανέναν να παρηγορήσει και κείνη.
Στάθηκε δυνατή ως το τέλος.
Φτάσαμε στην μονάδα μας και κάποια στιγμή ξεκίνησε η πορεία προς το Αλβανικό μέτωπο.
Κρύο, κακουχίες, κρυοπαγήματα, ψείρα και απλησιά. Όλα τα αντέξαμε γιατί πηγαίναμε –ίσως στον θάνατο-για την Ελλάδα. Για να μπορέσουμε να νικήσουμε τον φασισμό.
Για της Ελλάδος τα ιερά!....
Εγώ, νομίζεις δεν φοβήθηκα; δεν έχασα κάποια στιγμή το θάρρος μου;
Nαί, δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Άνθρωπος ήμουνα, όχι θεός.
Αλλά όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό θεό που δεν το βάζει κάτω δεν δειλιάζει. Σηκώθηκα και φώναξα Εμπρός παιδιά, εμπρός να τους ρίξουμε στην θάλασσα!
Αέεερα!!!!!

Τίποτα δεν πρέπει να κάνει τον Έλληνα να χάνει την πίστη του στον εαυτό του και τον θεό του! Ότι και να του συμβεί να έχει το θάρρος να διεκδικήσει τα δίκαια και ιερά.
Εγώ, δεν γύρισα πίσω. Έμεινα εκεί ψηλά στα Αλβανικά βουνά.
Η Μάνα έχασε τον μοναχογιό της και η κοπέλα μου τον μελλοντικό σύζυγο της.
Ξέρω, πως θα χτιστεί ένα μνήμα για μένα κάπου στην πατρίδα. Ίσως, ένα μνημείο για όλους εμάς τους πεσόντες. Κι η μάνα θα μου ανάβει κάθε τόσο το καντηλάκι μου.
Δεν επέσαμε ρε παιδιά για να μας κάνετε μνημεία, ούτε για τα μετάλλια ανδρείας.
Πέσαμε για την Πατρίδα την θρησκεία και τα ιδανικά μας. Όπως έκαναν οι Έλληνες
από την αρχή γένους μας.
Ψηλά το κεφάλι. Εμπρός παιδιά της Ελλάδος παιδιά.
Πάντα εμπρός….

Μαθαίνω εδώ πάνω τα νέα σας. Φτώχεια, αναξιοκρατία, ψέματα….
Πάντα υπήρχαν τα ψέματα. Αλλά πρέπει να αγωνιστείς για την αλήθεια σου!
Όχι να κλειστείς στο καβούκι σου και να κλαίς την μοίρα σου.
Εμπρός ψηλά το κεφάλι, έλληνες!
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά
μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και ξανά προς τη δόξα τραβά (τραβά, τραβά)
και ξανά προς τη δόξα τραβά

Νέα δύναμη το έθνος θα πάρει
σαν και πριν να βαδίσουμε ΕΜΠΡΟΣ.

…]Όλοι ξέρουμε πως ο Έλληνας πολεμά σαν λιοντάρι, και το χώμα της Πατρίδος του είναι γι’ αυτόν ιερό και δεν θ’ αφήση τον ξένο να το πατήση πολεμώντας κανείς όμως δεν εφαντάζετο τέτοιο Ηρωισμό, τέτοια αυταπάρνηση, κανείς δεν ενόμιζε ότι τα ιδανικά στην καρδιά του είναι τόσο Μεγάλα. Υπερηφανεύομαι για σένα που συγκαταλέγεσαι μεταξύ αυτών των λιονταριών. Εύγε σου Σταύρο, έτσι να βαδίσης ως το τέλος. Σου έστειλα προ των Χριστουγέννων ένα μικρό κιβώτιο. Άρα γε το έλαβες;[…]Κρύο δριμύ εδώ, δεν είδαμε γαλάζιο ουρανό προ πολλών ημερών, το μόνο γαλάζιο είναι η Σημαία μας που κυματίζει υπερήφανη κάθε φορά που ο στρατός μας νικά».

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ «28/Χ/ριστ. ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΕΡΑ!...Φωνάζει ξανά η Ομάδα Αναβίωσης ΕΣ 1940,(Φωτογραφίες)

Φωτογραφικό αφιέρωμα της ομάδας με τις
δράσεις τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το έπος του 40 ξαναζωντανεύει με εκπληκτικό και συγκινητικό τρόπο.

“Είμαστε άνθρωποι στους οποίους το παρελθόν μιλάει.
Ακούμε, γιατί θεωρούμε ότι αυτό είναι το χρέος μας, γιατί το παρελθόν μας μιλάει με πολλές φωνές.
Μακριά, σε εκείνη την εποχή, πριν γεννηθούμε οι άνδρες που είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους και οστά από τα οστά τους, πέρασαν μέσα από φωτιά και καταιγίδα για να χαράξουν μια πορεία προς το μέλλον.
Είμαστε μέρος αυτού του μέλλοντος για το οποίο θυσιάστηκαν.
Είναι μέρος του παρελθόντος που έκτισε το μέλλον.
Τι έκαναν, οι ζωές που έζησαν, οι θυσίες που έκαναν, οι ιστορίες που διηγήθηκαν, τα τραγούδια που τραγούδησαν και τέλος ο θάνατος που βρήκαν συνθέτουν ένα μέρος της δικής μας εμπειρίας.
Δεν μπορούμε να αποκόψουμε τους εαυτούς μας μακριά από αυτό.
Είναι για εμάς τόσο πραγματικό όσο κάτι που συνέβη την περασμένη εβδομάδα.
Είναι ένα βασικό μέρος της κληρονομιάς μας ως Έλληνες…”

Η Ομάδα Αναβίωσης ΕΣ 1940:

Πρόκειται για την πρώτη οργανωμένη αναβιωτική ομάδα που αναπαριστά τον στρατιώτη της περιόδου 1940 – ’41 και αποτελείται από 15 μέλη με έδρα την Αθήνα.

“Είμαστε άνθρωποι στους οποίους το παρελθόν μιλάει.
Ακούμε, γιατί θεωρούμε ότι αυτό είναι το χρέος μας, γιατί το παρελθόν μας μιλάει με πολλές φωνές.
Μακριά, σε εκείνη την εποχή, πριν γεννηθούμε οι άνδρες που είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους και οστά από τα οστά τους, πέρασαν μέσα από φωτιά και καταιγίδα για να χαράξουν μια πορεία προς το μέλλον.
Είμαστε μέρος αυτού του μέλλοντος για το οποίο θυσιάστηκαν.
Είναι μέρος του παρελθόντος που έκτισε το μέλλον.
Τι έκαναν, οι ζωές που έζησαν, οι θυσίες που έκαναν, οι ιστορίες που διηγήθηκαν, τα τραγούδια που τραγούδησαν και τέλος ο θάνατος που βρήκαν συνθέτουν ένα μέρος της δικής μας εμπειρίας.
Δεν μπορούμε να αποκόψουμε τους εαυτούς μας μακριά από αυτό.
Είναι για εμάς τόσο πραγματικό όσο κάτι που συνέβη την περασμένη εβδομάδα.
Είναι ένα βασικό μέρος της κληρονομιάς μας ως Έλληνες…”

Κύριος σκοπός της Ομάδας είναι να κάνει ιστορική αναβίωση (reenactment) κατά τον τρόπο που αυτό γίνεται στο εξωτερικό, με την εξομοίωση – όσο είναι δυνατόν- των συνθηκών που βίωσαν οι Έλληνες στρατιώτες την εποχή εκείνη.

Πρόκειται για έναν εναλλακτικό τρόπο διάδοσης της ιστορίας και διάσωσης των υλικών της εποχής προκειμένου να διαδοθεί η εικόνα του Έλληνα στρατιώτη της εποχής, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αλλά και να αναδειχθεί η συμβολή του Ελληνικού Στρατού κατά τα πρώτα χρόνια του Β΄ΠΠ και στη γενικότερη εξέλιξη του.

Η Ομάδα Αναβίωσης ΕΣ 1940 έχει τιμηθεί για το έργο της από την 8η Μεραρχία Ιωαννίνων, το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βετεράνων Αεροπόρων, την Ένωση Τέκνων, Συγγενών και Φίλων Άταφων Νεκρών Ηρώων έπους΄40 και τον Σύνδεσμο Φίλων Οχυρού Ιστίμπεη ενώ η προσπάθειά της τυγχάνει της αποδοχής και της αναγνώρισης δεκάδων αναβιωτικών ομάδων του εξωτερικού.

Η Ομάδα Αναβίωσης ΕΣ 1940 δεν προάγει ούτε υποστηρίζει οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία, το Πολίτευμα και τους Νόμους.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΣ 1940