Οι Μυκήνες σε τρισδιάστατη αναπαράσταση!!! Βίντεο

Οι «Πολύχρυσες Μυκήνες», το βασίλειο του μυθικού Αγαμέμνονα, που πρώτος ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του, είναι το σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα.

Το όνομά τους έχει δοθεί σε έναν από τους λαμπρότερους πολιτισμούς της ελληνικής προϊστορίας, το μυκηναϊκό, και οι μύθοι που συνδέονται με την ιστορία τους διαπέρασαν τους αιώνες με τα ομηρικά έπη και τις μεγάλες τραγωδίες της κλασικής εποχής, ενώ ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν παγκοσμίως την πνευματική δημιουργία και την τέχνη.

Παρακολουθήστε παρακάτω ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τη ακρόπολη των Μυκηνών σε τρισδιάστατη αναπαράσταση.

Με την βοήθεια της τεχνολογίας έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις Μυκήνες όπως πραγματικά ήταν στην αρχαιότητα.

Το προσωπείο του Αγαμέμνονα είναι ένα εύρημα της ανασκαφής των Μυκηνών το 1876 από τον Ερρίκο Σλήμαν.

ΝΕΚΡΙΚΑ ΠΡΟΩΠΕΙΑ: ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

Νεκρικά προσωπεία, με τα οποία αναπαράγεται η εικόνα του νεκρού, έχουν βρεθεί σε Αίγυπτο, Ελλάδα, Ετρουρία, Ρώμη, Μεξικό, Κολομβία, Ν. Γουινέα, Σιάμ και Αφρική. Στην Ελλάδα έχουν βρεθεί μέχρι τώρα στις Μυκήνες και στον μακεδονικό χώρο (Σίνδος, Αρχοντικό, Αμφίπολη). Είναι πιθανό ότι οι Μυκηναίοι πήραν την ιδέα του νεκρικού προσωπείου από τους Αιγυπτίους. Τα προσωπεία εκεί κατασκευάζονταν είτε από πολύτιμα υλικά (χρυσό και ασήμι), είτε από ύφασμα καλυμμένο με στόκο. Οι προσωπίδες των Μυκηνών στερεώνονταν με νήμα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από τις οπές που υπάρχουν στην περιοχή των αυτιών. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι περισσότερες, με εξαίρεση αυτή του «Αγαμέμνονα», έχουν τυποποιημένα χαρακτηριστικά και ότι σχεδόν δεν διαφέρουν μεταξύ τους, μπορεί κανείς με ασφάλεια να συμπεράνει ότι δεν αποδίδουν ρεαλιστικά τα χαρακτηριστικά των προσώπων, οπωσδήποτε όμως γίνεται προσπάθεια να απεικονιστούν η ηλικία και η προσωπικότητα. Όλες είναι ανδρικές και όλες έχουν κλειστά τα μάτια. Άγνωστες παραμένουν οι αιτίες που ορισμένοι μόνο από τους νεκρούς, και μάλιστα τους άνδρες νεκρούς, έφεραν προσωπεία. Θα μπορούσαμε, βέβαια, να υποθέσουμε ότι πρόκειται για μια προσπάθεια «φωτογράφησης» των σπουδαίων συγγενών, των προπατόρων και γενικά σημαντικών ανθρώπων αλλά θα παραμείνουμε στο χώρο της υπόθεσης, αφού δεν έχουμε στα χέρια μας σχετικές γραπτές πηγές.

Είναι πιθανό ότι οι Μυκηναίοι πήραν την ιδέα του νεκρικού προσωπείου από τους Αιγυπτίους. Τα προσωπεία εκεί κατασκευάζονταν είτε από πολύτιμα υλικά, χρυσό και ασήμι, είτε από ύφασμα καλυμμένο με στόκο ή ασβεστοκονίαμα, το οποίο ζωγράφιζαν. Αυτού του είδους τα προσωπεία ήταν στυλιζαρισμένα και απέδιδαν τα γενικά χαρακτηριστικά των νεκρών. Αργότερα, στην περιοχή Φαγιούμ της Αιγύπτου (1ος και 2ος αι. μ.Χ.), χρησιμοποιήθηκαν ρεαλιστικά πορτραίτα, τα οποία ζωγραφίζονταν με εγκαυστική στο ξύλο όσο ακόμη το άτομο ήταν ζωντανό. Η μάσκα-πορτραίτο προσαρμοζόταν στην περιοχή του προσώπου πάνω στο σάβανο της μούμιας.

Στον ταφικό κύκλο Α των Μυκηνών βρέθηκαν συνολικά πέντε χρυσές προσωπίδες, τρεις στον τάφο IV  και δύο στον V, αν και οι βασιλικοί νεκροί ήταν επτά άνδρες, οκτώ γυναίκες και δύο βρέφη. Μία ακόμη προσωπίδα από ήλεκτρο προέρχεται από τον τάφο Γ του ταφικού κύκλου Β.  Εκτός από μία που είναι από ήλεκτρο, οι άλλες έχουν κατασκευαστεί από παχύ χρυσό έλασμα, είναι έκτυπες, σφυρηλατήθηκαν σε ξύλινο πυρήνα και οι λεπτομέρειες προστέθηκαν κατόπιν με μικρό εργαλείο.
 Οι προσωπίδες στερεώνονταν με νήμα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από τις οπές που υπάρχουν στην περιοχή των αυτιών. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι περισσότερες, με εξαίρεση αυτή του «Αγαμέμνονα», έχουν σχηματικά, τυποποιημένα χαρακτηριστικά και ότι σχεδόν δεν διαφέρουν μεταξύ τους, μπορεί κανείς με ασφάλεια να συμπεράνει ότι δεν αποδίδουν ρεαλιστικά τα χαρακτηριστικά των προσώπων, οπωσδήποτε όμως γίνεται προσπάθεια να απεικονιστούν η ηλικία και η προσωπικότητα. Όλες είναι ανδρικές και όλες έχουν κλειστά τα μάτια. Άγνωστες παραμένουν οι αιτίες που ορισμένοι μόνο από τους νεκρούς, και μάλιστα τους άνδρες νεκρούς, έφεραν προσωπεία.

ΟΣΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ», ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, http://www.namuseum.gr/contact-gr.html

Δήμητρα Μήττα, «Όψεις του προσωπείου» http://www.komvos.edu.gr/masks/masks1.html

Χαρά Κιοσσέ, «Θύμα βεντέτας η χρυσή μάσκα του Αγαμέμνονα», http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=114434

Πηγές
arxaia-ellinika.blogspot.gr
postmodern.gr
komvos.edu.gr

Δεν είναι νησί...είναι η Κόρινθος!!!

Που βρίσκεται αυτό το μέρος?....
Γωνιές κάπου στην Κόρινθο!!!

Αρκεί μια βόλτα να τις ανακαλύψετε!!!

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Αρκεί μια βόλτα στην πόλη για να βρεις τα χρώματά της
πάνω στους ξεθωριασμένους τοίχους....

Aπέναντι από τον Μητροπολιτικό Ναό του Απόστολου Πάυλου κοιμάται ένας
δράκος?

Αυτή είναι η Κόρινθος των χρωμάτων....
τουλάχιστον έτσι θάπρεπε.
Να περπατάς στην πόλη και να συναντάς δημιουργίες
καλλιτεχνών.

Βέβαια πιο συχνά στις σύγχρονες πόλεις όπως και στην δική μας συναντάμε βωμολοχίες στους τοίχους και συνθήματα.
Είναι από τους γνωστούς ανεγκέφαλους που ρυπαίνουν τα πάντα από τοίχους μέχρι τα αγάλματα που κοσμούν την πόλη.

Ο ΒΕΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ

 Ο μύθος αυτός αφηγείται μια ιστορία για έναν άνθρωπο τίμιο, σεμνό και δυνατό, έναν άνθρωπο που η ελληνική μυθολογία τον ήθελε να έχει καταφέρει ηρωϊκές πράξεις και να έχει την εύνοια των θεών.

Μια εύνοια όμως η οποία όχι μόνο ξεχάστηκε αλλά μετατράπηκε σύντομα σε οργή όταν ο άνθρωπος αυτός, θαμπωμένος από την δύναμη που απέκτησε αλλά κι από την εύνοια των θεών, τόλμησε να γίνει ισάξιος τους και να παρευρεθεί ανάμεσα τους. Η σεμνότητα κι η τιμιότητα του μετατράπηκαν σε έπαρση κι αλαζονεία, συναισθήματα που τον κατέστρεψαν.
Ήταν γιος του Γλαύκου, βασιλιά της Κορίνθου και γιου του Σίσυφου. Αρχικά είχε το όνομα Ιππόνοος όμως όταν σε νεανική ηλικία σκότωσε το περίφημο ληστή Βέλλερο έλαβε το όνομα Βελλεροφόντης με το οποίο έγινε και γνωστός.

Ο ήρωας λοιπόν σύντομα πήγε ταξίδι στην Τίρυνθα, στον βασιλιά Προίτο, ο οποίος του προσέφερε την φιλοξενία του και την φιλία του ενώ τον εξάγνισε κι από τον φόνο που είχε διαπράξει. Οι 2 άνδρες είχαν μια πολύ καλή και φιλική σχέση μέχρι την στιγμή που τον όμορφο νέο τον ερωτεύτηκε η Σθενοίβια, η γυναίκα του Προίτου.

Η βασίλισσα μη μπορώντας να κρύψει τον πόθο που ένιωθε για τον φιλοξενούμενο του άνδρα της του εξέφρασε τα συναισθήματα της με την πρώτη ευκαιρία. Ο Βελλεροφόντης όμως, τιμώντας την φιλία του με τον Προίτο αρνήθηκε να ατιμάσει τον άνθρωπο που του φέρθηκε τόσο καλά. Η Σθενοίβια λοιπόν με τσακισμένο εγωισμό και πληγωμένη περηφάνεια, σαν άλλη Φαίδρα, κατηγόρησε στον άνδρα της τον Βελλεροφόντη ως βιαστή που της επιτέθηκε.

Αυτό φυσικά εξαγρίωσε τον Προίτο και τον γέμισε με συναισθήματα μίσους κι απέχθειας για τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκε και του φέρθηκε τόσο άπρεπα. Γνώριζε όμως πως αν τον σκότωνε θα καταπατούσε τον ιερό νόμο του Δία για την φιλοξενία και σκεφτόταν συνεχώς πως θα έβρισκε τρόπο να σκοτώσει τον Βελλεροφόντη. Κάποια στιγμή λοιπόν έγραψε ένα γράμμα στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας, κατηγορώντας του τον ήρωα για όσα του είχε πει η Σθενοίβια. Ύστερα παρακάλεσε τον άτυχο νέο να πάει το γράμμα αυτό στον Ιοβάτη και να του το παραδώσει αμέσως.

Σύντομα λοιπόν ο Βελλεροφόντης πήγε στον Ιοβάτη ο οποίος τον φιλοξένησε και τον τίμησε με γιορτές και γλέντια, παραμελώντας για μέρες να ανοίξει το γράμμα που του έστελνε ο Προίτος. Όταν το άνοιξε εξοργίστηκε κι εκείνος για αυτό το θράσσος που νόμισε πως είχε ο φιλοξενούμενος του, φοβήθηκε κι εκείνος όμως το νόμο του Δία μιας κι είχε φιλοξενήσει τον Βελλεροφόντη για μέρες. Σκεφτόταν λοιπόν επίμονα κάποιο τέχνασμα ώστε να στείλει τον φιλοξενούμενο του σε βέβαιο θάνατο, χωρίς όμως να τον έχει σκοτώσει ο ίδιος.

Την εποχή εκείνη στην περιοχή της Λυκίας υπήρχε ένα μυθικό τέρας, η Χίμαιρα, ένα τρομερό πλάσμα που ευθυνόταν για πολλές καταστροφές στην περιοχή αφού είχε κατακάψει τις σοδειές κι είχε σκοτώσει αρκετούς κατοίκους. Είχε 3 κεφάλια, ένα κεφάλι δράκου, ένα κεφάλι λιονταριού κι ένα κεφάλι κατσίκας από το οποίο πετούσε φλόγες. Όποιος προσπάθησε να σκοτώσει την Χίμαιρα βρήκε έναν πολύ βίαιο θάνατο σε μια στιγμή καθώς εκείνη τον έκαιγε.

Ο Ιοβάτης σκέφτηκε να στείλει τον Βελλεροφόντη να σκοτώσει το τέρας αυτό, όντας σίγουρος πως το τέρας θα τον κατακάψει. Ο νέος άνδρας απορούσε πως θα σκοτώσει το τέρας αυτό ώσπου ξαφνικά του ήρθε η ιδέα πως η μόνη βοήθεια που θα μπορούσε να έχει θα ήταν από τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο που γεννήθηκε από το λαιμό της Μέδουσας όταν ο Περσέας της έκοψε το κεφάλι. Αν όμως ήταν σχετικά εύκολο να σκοτώσει την Χίμαιρα με την βοήθεια του μυθικού αλόγου ήταν αρκετά δύσκολο να καταφέρει να το βρει και να το εξημερώσει.

Ο Βελλεροφόντης λοιπόν έφυγε από τη Λυκία για να αναζητήσει τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο που θα τον βοηθούσε να νικήσει την τρομερή Χίμαιρα. Όταν έφτασε στην Ελλάδα ρωτούσε παντού για το που θα μπορούσε να βρει το μυθικό αυτό πλάσμα μα κανένας δεν ήξερε. Γυρνούσε σε βουνά, ποτάμια, πόλεις και χωριά όμως δεν βρήκε τις πληροφορίες που ήθελε. Ύστερα από αρκετές περιπλανήσεις έμαθε πως ο Πήγασος κάθε πρωί βρίσκεται σε μια πηγή κοντά στην Κόρινθο, την πατρίδα του. Όταν έφτασε εκεί έπεσε να κοιμηθεί καθώς ήταν νύχτα κι ήταν κουρασμένος από τις περιπλανήσεις του. Στο όνειρο του είδε την θεά Αθηνά, την θεά που έμελλε να τον προστατεύσει στο μέλλον, η οποία του είπε πόσο δύσκολο είναι αυτό που ήθελε. Δεν ήταν όμως κι ακατόρθωτο. Του έδωσε ένα χαλινάρι το οποίο, αν το περνούσε στον Πήγασο, θα τον ημέρευε. Όταν ο Βελλεροφόντης ξύπνησε απόρησε με το όνειρο του μα πιο πολύ απόρησε όταν είδε δίπλα του το χαλινάρι που είδε να του δίνει η Αθηνά στον ύπνο του.

Ξαφνικά είδε να έρχεται από τον ουρανό το άλογο που τόσο πολύ χρειαζόταν, ένα κατάλευκο άλογο με μεγάλα φτερά. Ήταν τόσο όμορφο που ο νέος έμεινε να το κοιτάζει έκθαμβος για ώρα καθώς δεν πίστευε στα μάτια του ότι αυτό το άλογο πράγματι υπάρχει.



Σύντομα με μια αστραπιαία κίνηση βρέθηκε δίπλα του και του πέρασε το χαλινάρι που του είχε δώσει η θεά. Και τότε πραγματικά ο ανυπότακτος κι ατίθασος Πήγασος έγινε ήμερος κι υπάκουος σε εκείνον. Σύντομα ο Πήγασος τον πήγε στη Λυκία, στο μέρος που ήταν η φωλιά της Χίμαιρας.

Η Χίμαιρα πετούσε φλόγες από το κατσικίσιο στόμα της, φλόγες οι οποίες θα τον έκαιγαν αν εκείνος δεν ήταν σε απόσταση από πάνω της. Η μάχη που έδωσε μαζί της ο Βελλεροφόντης ήταν μεγάλη μιας και της έριχνε βέλη για ώρα κι έπρεπε να στοχεύει κατάλληλα από την απόσταση στην οποία ήταν από πάνω της. Όταν η Χίμαιρα πέθανε κι ο Βελλεροφόντης πήγε στον Ιοβάτη, ο βασιλιάς απόρησε με την επιτυχία του.

Του ανέθεσε κι άλλες αποστολές με σκοπό να βρει τον θάνατο που άρμοζε σε έναν προδότη όμως σε όλες ο Βελλεροφόντης βγήκε νικητής. Ανάμεσα στις αποστολές του αυτές ήταν να αναχαιτίσει τις Αμαζόνες και του ληστές της Λυκίας. Όταν ο Ιοβάτης είδε τις συνεχόμενες νίκες του κατάλαβε πως οι θεοί δεν θα επέτρεπαν σε έναν άνδρα που πρόδωσε την φιλία και την φιλοξενία ενός βασιλιά να καταφέρει τόσα σπουδαία πράγματα. Για αυτό το λόγο του αποκάλυψε το περιεχόμενο του γράμματος, του έδωσε την άλλη του κόρη για γυναίκα κι όταν εκείνος πέθανε ο Βελλεροφόντης έγινε βασιλιάς της Λυκίας.

Όσο περνούσαν τα χρόνια ο ήρωας ζούσε ευτυχισμένος, έχοντας καταφέρει όλα όσα θα ήθελαν οι κοινοί θνητοί. Είχε μια όμορφη σύζυγο, είχαν αποκτήσει παιδιά, βασίλευε με σωστό τρόπο, έχοντας αγάπη για το λαό του κι είχε κερδίσει την αγάπη του λαού του και τον θαυμασμό του για τα παλιά κατορθώματα του.

Αυτή όμως η αγάπη κι αυτός ο θαυμασμός που εισέπραττε από το λαό του τον έκαναν αλαζόνα και τον έκαναν να πιστέψει πως η θέση του δεν ήταν ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά ανάμεσα στους θεούς του Ολύμπου. Για αυτό το λόγο μια μέρα πήρε τον Πήγασο και πέταξε ψηλά, κατευθυνόμενος προς την κατοικία των θεών. Σαν έφτασε κοντά κι είδε το παλάτι των θεών η ψυχή του γέμισε με ανείπωτη χαρά καθώς φανταζόταν με τι τιμές θα τον υποδέχονταν οι θεοί ανάμεσα τους. Οι θεοί όμως είχαν άλλη γνώμη. Αγανακτισμένοι με την αλαζονεία του και την έπαρση που επέδειξε ένας θνητός, ξέχασαν τις ηρωικές του πράξεις και τον πρότερο τίμιο και σεμνό χαρακτήρα του κι ο Δίας με έναν κεραυνό τον γκρέμισε από την πλάτη του Πήγασου, ρίχνοντας τον στην γη.

Ένας άνθρωπος λοιπόν που ήταν τόσο σεμνός, τόσο αγαθός σε σημείο που κατάφερε να κερδίσει την εύνοια των θεών οδηγήθηκε στον θάνατο του από εκείνους όταν ξεπέρασε το ανθρώπινο μέτρο και διέπραξε την ύβρη που δεν τολμούσαν καν να σκεφτούν οι υπόλοιποι άνθρωποι.

ΠΗΓΗ
master-lista.blogspot.gr

Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου-«Σεμινάριο φωτογραφίας»

Δράση για τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2017 «Γέφυρες – Η τέχνη της Περιήγησης»

«Σεμινάριο φωτογραφίας» Το Σάββατο 20 και την Κυριακή 21 Μαΐου (ώρες 12:00-14:00 και 10:00-13:00 αντιστοίχως) το Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου και το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς συνδιοργανώνουν διήμερο σεμινάριο για ενήλικες και εφήβους, με τον φωτογράφο Νίκο Αντωνόπουλο, στο πλαίσιο του προγράμματος «Γέφυρες-Η τέχνη της περιήγησης».
  Την πρώτη ημέρα (20/5), στο Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου, ο Ν. Αντωνόπουλος θα δώσει διάλεξη, με θέμα «Η φωτογραφία ως μέσο διαλόγου, όταν ο λόγος αντιλέγεται».
 Στόχος της διάλεξης είναι η ανάπτυξη συζήτησης με το κοινό και όλους όσους ενδιαφέρονται, για τις  εναλλακτικές ή αμφιλεγόμενες όψεις της ιστορικής και κοινωνικής πραγματικότητας μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας. 
Επίσης, θα αναδειχθεί η σπουδαιότητα των φωτογραφικών αρχείων των μουσείων και το πώς αυτά συνδέουν τις υλικές μαρτυρίες με το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής τους. 
Τη δεύτερη ημέρα (21/5), με εφαλτήριο το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, οι συμμετέχοντες θα αναρωτηθούν αν «Το τοπίο μιλά για εκείνα που δεν λέγονται», με την καθοδήγηση του Ν. Αντωνόπουλου. 
Πρόκειται για μια περιήγηση στο περιβάλλον της λίμνης  Στυμφαλίας και εξάσκηση στη φωτογράφιση σε ανοικτό πεδίο.

 Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε με :  

 Ιστορικό–Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου: 27410 25352 (καθημερινά, εκτός Δευτέρας, 08.30-14.00) Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας: 27470 22296 (καθημερινά, εκτός Τρίτης, 10:0018:00). 

Πηγη:
Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου.
πηγή βίντεο perahora.gr, youtube

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

Η όμορφη ''αμαρτωλή'' από ψηλά!...

Αν αύριο δεν πάω στην Κόρινθο
Θε μου πώς θα ιδώ σακατεμένα τα χέρια μου
Πώς θα υποφέρω σ’ όλη μου τη ζωή τα γοτθικά καμπαναριά
Αύριο να φύγει τούτο το ταξίδι απ’ το πετσί μου
Να λυτρώσω το κορμί μου απ’ αυτό το ταξίδι
Να το τρίψω πάνω στον αγέρα όπως θαμπό μαργαριτάρι σε μάλλινο ύφασμα
Έτσι να φτάσω στην Κόρινθο μισός άνθρωπος μισός διαδρομή
Και στη μέση άγριο μελίσσι θυμωμένο.

του Δ.Π. Παπαδίτσα

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 2011 ΒΙΝΤΕΟ ΑΡΧ ΚΟΡΙΝΘΟΣ,1964 μχ

Μάνος Χατζιδάκις.Άσπρο περιστέρι.Εκτέλεση από Φιλαρμονική Δήμου Περιστερ...

Η Αρχαία Κόρινθος και οι δίδυμοι κούροι που παραλίγο να πουληθούν στο εξ...