ΥΓΕΙΑ,ΑΓΑΠΗ,ΕΙΡΗΝΗ,ΕΥΤΥΧΙΑ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΕΣΑΣ!!!!

Η 1η Ιανουαρίου δεν ήταν πάντα πρωτοχρονιά

Όλα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού Όλα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού.

Μέρες που είναι, ας κάνουμε ένα πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στα χρονολογικά-ημερολογιακά συστήματα. Μια πρώτη, πολύ γενική, διαπίστωση είναι ότι όλα είναι επινοήσεις και κατασκευές. Συνδέονται, βεβαίως, με αστρονομικά φαινόμενα, και ειδικά τον ήλιο και τη σελήνη ή τον συνδυασμό των κινήσεών τους (αστρονομικό έτος), αλλά η Πρωτοχρονιά είναι μια επαναλαμβανόμενη εφεύρεση, μέχρι να επιβληθεί η 1η Ιανουαρίου.

 Η 1η Ιανουαρίου δεν ήταν πάντα… Πρωτοχρονιά

 Η ημερολογιακή αρχή της χρονιάς ήταν διαφορετική πολλές φορές σε διάφορες εποχές. Διέφερε ακόμη και μέσα σε ίδιες εποχές από διάφορες εθνικές ή άλλες ομάδες. Βεβαίως, κι όλα τα πολιτικά ημερολόγια του κόσμου. Αυτό που συνδέει, όμως, τις Πρωτοχρονιές όλου του κόσμου στη διαδρομή της Ιστορίας είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς. Απ αυτήν ακριβώς την οπτική ο κυρίαρχος σήμερα τρόπος μέτρησης του πολιτικού και εκκλησιαστικού χρόνου, που εισηγήθηκε ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός (6ος αιώνας), ήταν η ωριμότερη έως τότε σκέψη.

 Η αφετηρία 

Η ιστορία δεν είχε πια απλώς ένα σημείο εκκίνησης, αλλά ένα κέντρο. Ολα τα συμβάντα μπορούσαν να τοποθετηθούν ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ από την εμφάνιση του Ιησού. Μέχρι τότε στα περισσότερο γνωστά συστήματα οι χρονολογήσεις τοποθετούσαν τα γεγονότα ΜΕΤΑ μια αφετηρία: Την άλωση της Τροίας, την πρώτη Ολυμπιάδα, την κτίση της Ρώμης, την άνοδο του Διοκλητιανού στην εξουσία, τη δημιουργία του κόσμου κλπ. Είναι φανερό ότι ο καθορισμός ενός γεγονότος-σημείου αναφοράς είναι πολύπλοκος, αλλά πάντα προϋποθέτει τη βούληση μιας εξουσίας (πολιτική, θρησκευτική κλπ.) για να επιβληθεί. Χωρίς να σημαίνει πάντα ότι αυτή η βούληση αρκεί για την καθιέρωση, αφού η αποδοχή ή η απόρριψή του επηρεάζεται και από άλλους παράγοντες (πολιτιστικοί, χρηστικοί κ.ά.). Ετσι, για παράδειγμα, η χρονολόγηση με τα πρόσημα π.Χ. ή μ.Χ., προϋποθέτει την εγκαθίδρυση του χριστιανισμού στη Δύση. Το Ιουλιανό ημερολόγιο την επιβολή της θέλησης του Ιούλιου Καίσαρα, το βυζαντινό τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, το Γρηγοριανό τον Πάπα Γρηγόριο. Για να πάμε πιο πίσω, το πρώτο αρχαίο αθηναϊκό τον Κέκροπα, το αργολικό την Ηρα, της Μεσοποταμίας συγκεκριμένους άρχοντες-βασιλιάδες και πάει λέγοντας… Τα χρονολόγια και τα ημερολόγια μοιάζουν ουδέτερα, α-πολιτικά, αλλά σε τελευταία ανάλυση δεν είναι τέτοια. Ο δεσμός ανάμεσα στον χρόνο και την όποια εξουσία είναι τόσο παλιός όσο και τα συστήματα μέτρησης του χρόνου από τα συστήματα εξουσίας. «Ελαβε το ημερολόγιο…», έλεγαν οι αρχαίοι Κινέζοι, όταν ήθελαν να πουν ότι κατέκτησαν μια περιοχή.

 Οι… ρίζες

 Ο 11ος ρωμαϊκός μήνας Ιανός. Η καθιέρωση και η γενίκευση της 1ης Ιανουαρίου είναι σχετικά πρόσφατη. 

Ευρύτερα αποδεκτή έγινε μόλις τον προηγούμενο αιώνα και αμφισβητήθηκε αρκετές φορές στη διάρκειά του. Το παράδοξο είναι ότι δεν αντιστοιχεί ακριβώς σε κάποιο αστρονομικό φαινόμενο. Όπως, λόγου χάρη, στη χειμερινή ισημερία (22 Δεκεμβρίου), όταν η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και η νύχτα να υποχωρεί. Ούτε, φυσικά, στα Χριστούγεννα (25 Δεκεμβρίου), ημερομηνία από την οποία ξεκινά η χρονολόγηση και, φυσιολογικά, τότε ακριβώς έπρεπε ν αρχίζει να μετρά η νέα χρονιά. Παρ όλα αυτά, ως αρχή του πολιτικού έτους ίσχυε πριν από την καθιέρωση του παλιού Ιουλιανού ημερολογίου (μέσα 1ου π.Χ. αιώνα), συνεχίστηκε μ αυτό και διατηρήθηκε στο ισχύον Γρηγοριανό. Αν και το μόνο αστρονομικό γεγονός είναι ότι απλώς τότε η Γη βρίσκεται στο περιήλιο της τροχιάς της (το πλησιέστερο σημείο στον ήλιο). Το δεδομένο, όμως, αυτό δεν φαίνεται να έχει παίξει ρόλο στην εξίσωση Πρωτοχρονιά=1 Ιανουαρίου. Οι ρίζες της καθιέρωσης βρίσκονται μάλλον στην αρχαία Ρώμη και ειδικά στο ημερολόγιο του Νουμά -διαδόχου του Ρωμύλου. Σε αυτόν αποδίδεται η προσθήκη του Ιανουαρίου στο δεκάμηνο τότε ρωμαϊκό ημερολόγιο. Ως 11ος μήνας αφιερώθηκε στον Ιανό, ο οποίος, εκτός των άλλων, θεωρούνταν και θεός κάθε αρχής. Με τη διάσταση αυτή ήταν ζήτημα χρόνου ο τελευταίος μήνας να γίνει πρώτος και η πρώτη μέρα του Πρωτοχρονιά. Γύρω στο 150 π.Χ. η έναρξη του ρωμαϊκού πολιτικού έτους θα τοποθετηθεί επισήμως κατά τον Ιανουάριο. Φαίνεται ένας από τους λόγους ήταν πως στις καλένδες του (αρχές του μήνα) ορκίζονταν οι άρχοντες (ετήσιοι ύπατοι, πραίτορες). Στις τελετές που ακολουθούσαν και συνεχίστηκαν από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, πολλοί ειδικοί εκτιμούν ότι έχουν τις ρίζες τους τα σύγχρονα κάλαντα, αλλά και τα «δώρα» των Χριστουγέννων…

Παρά τις βαθιές ρίζες της η 1η Ιανουαρίου μόλις μετά τον 10ο αιώνα, βαθμιαία και αργόσυρτα, θα αρχίσει να καθιερώνεται στην Ευρώπη ως η αρχή του πολιτικού έτους. Το μπέρδεμα με το έτος γέννησης του Χριστού Η χρονιά της γέννησης Σύμφωνα με το σημερινό γενικευμένο σύστημα χρονολόγησης ο Χριστός δεν γεννήθηκε το 1 μ.Χ. ή το έτος 0 (μηδέν). Οι υπολογισμοί, εφόσον ισχύουν όσα παραδίδουν οι Ευαγγελιστές, τοποθετούν τη γέννηση μεταξύ του 4 και 6 μ.Χ.

 Το σκεπτικό

 Το εκκλησιαστικό σκεπτικό για τον καθορισμό του πρώτου χριστιανικού έτους ήταν το εξής: Η σύλληψη-ενσάρκωση του Ιησού έγινε την 25η Μαρτίου και άρα η επομένη 1η Ιανουαρίου ισούται με την πρώτη μέρα του 2 μ.Χ. Το υπολογιστικό λάθος Το λάθος του μοναχού Διονυσίου ήταν ότι δεν «μέτρησε» κατά τους υπολογισμούς του για τον καθορισμό της γέννησης του Χριστού το έτος μηδέν. Τον καιρό του και αργότερα ο λάθος υπολογισμός του δεν είχε κάποια πρακτική σημασία. 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΑΛΑΛΟΥΜ

 Ταξίδι στον… χρόνο κατά τον Μεσαίωνα.

 Δεν είναι και τόσο μακρινή η εποχή, με αστρονομικά μέτρα, που ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, μπορούσες να ξεκινήσεις μια χρονιά από ένα μέρος και, ύστερα από πολλές μέρες, να φτάσεις σ’ ένα άλλο την προηγούμενη χρονιά!
 Ετσι, για παράδειγμα, ένας έμπορος που αναχωρούσε την 1η Μαρτίου του 1250 από τη Βενετία, φθάνοντας στη Φλωρεντία βρισκόταν το 1249. Συνεχίζοντας, μάλιστα, την πορεία του προς την Πίζα βρισκόταν στο 1251!
 Το ταξίδι στο… παρελθόν ή το μέλλον, κατά το Μεσαίωνα, δεν οφειλόταν, φυσικά, σε κάποια «μηχανή του χρόνου». Αλλά στα ανόμοια ημερολόγια που ίσχυαν την ίδια εποχή σε διαφορετικές περιοχές. Αλλού στην ιταλική χερσόνησο η χρονιά άρχιζε την 1η Ιανουαρίου, αλλού την 1η ή και την 25η Μαρτίου.

Το ίδιο συνέβαινε σε πανευρωπαϊκή και πολύ περισσότερο σε παγκόσμια κλίματα. Στην Ισπανία και τη Γερμανία του Μεσαίωνα το έτος άρχιζε τα Χριστούγεννα, ενώ στη Γαλλία για ένα διάστημα την 1η Απριλίου… Αλλά και στη βυζαντινή Κωνσταντινούπολη, που ενδιαφέρει περισσότερο στα «καθ ημάς», η Πρωτοχρονιά οριζόταν διαφορετικά. Τοποθετούνταν την 1η Σεπτεμβρίου, αν και την πρωτομηνιά (καλένδες, νουμηνίες – νεομηνίες) του Ιανουαρίου γίνονταν παραδοσιακά λαϊκά πανηγύρια. Συνεχίζονταν, έτσι, οι αντίστοιχες ρωμαϊκές εκδηλώσεις, που αντανακλούσαν παλιότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίες σχετίζονταν με το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου).

 Μεταθέσεις…

 Στην Αγγλία η Πρωτοχρονιά ακολουθούσε άλλους ρυθμούς. Μέχρι τον 14ο αιώνα τοποθετούνταν την 25η Δεκεμβρίου. Μετά και μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα μετατέθηκε την 25η Μαρτίου. Η τελευταία, όπως και η 1η Μαρτίου, οριζόταν για μεγάλα διαστήματα και από πολλούς Ευρωπαίους  ως Πρωτοχρονιά.

 Ο ορισμός αυτός είχε κάποια λογική, αφού ο Μάρτιος είναι ο μήνας της εαρινής ισημερίας (21 Μαρτίου εξίσωση της ημέρας με τη νύχτα). Είχε, επίσης, τη λογική της και η θέσπιση της Πρωτοχρονιάς την 1η Σεπτεμβρίου.
 Η ημερομηνία ήταν ταυτισμένη με το άνοιγμα και την αναθεώρηση των φορολογικών καταλόγων και από την εποχή ακόμη του Μ. Κωνσταντίνου άρχιζε να μετρά τότε το πολιτικό έτος των Βυζαντινών.
 Αυτή η «αρχή της Ινδίκτου» (δεκαπενταετές σύστημα μέτρησης του χρόνου) θα υιοθετηθεί από την Εκκλησία και θα αποτελέσει την αφετηρία του εκκλησιαστικού έτους.

 Η έναρξη της νέας χρονιάς, λοιπόν, είτε για το πολιτικό είτε για το εκκλησιαστικό ημερολόγιο στο χριστιανικό κόσμο, δεν οριζόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο από τους ίδιους λαούς την ίδια εποχή. Πολύ περισσότερο δεν συνέβαινε αυτό σε όλους τους λαούς σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Ακόμη και σήμερα, άλλωστε, μουσουλμάνοι, εβραίοι και άλλες πολλές ομάδες έχουν τη δική τους Πρωτοχρονιά. Κοινός, όμως, παρανομαστής, ανεξαρτήτως συγκεκριμένης ημερομηνίας, είναι ο εορτασμός της νέα χρονιάς παντού και σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου. Η προσδοκία για καλύτερες μέρες.

Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη

* Αρχαϊκή και κλασική Ελλάδα: Τα διάφορα ελληνικά ημερολόγια έχουν διαφορετικές πρωτοχρονιές, σύμφωνα με αντίστοιχες φυσικο-θρησκευτικές γιορτές (θερινό ή χειμερινό ηλιοστάσιο, εαρινή ή φθινοπωρινή ισημερία).

* Μέσα 2ου π.Χ.: Καθιερώνεται η 1η Ιανουαρίου ως έναρξη του πολιτικού ρωμαϊκού έτους, που συμπίπτει με τις γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και τα Σατουρνάλια. * Μέσα 1ου π.Χ.: Το Ιουλιανό ημερολόγιο διατηρεί την Πρωτοχρονιά κατά την 1η Ιανουαρίου. Χριστιανική εποχή

* 4ος αιώνας: Από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου το έτος στην αυτοκρατορία ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου. Διατηρούνται τα προϋπάρχοντα λαϊκά πανηγύρια και οι γιορτές κατά τις καλένδες-νεομηνίες του Ιανουαρίου.

* Πρώτοι μεταχριστιανικοί αιώνες: Η χριστιανική εκκλησία θεωρεί αρχή του έτους τον Ευαγγελισμό (25 Μαρτίου). Αργότερα καταδικάζει ως ειδωλολατρική την Πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου. Το εκκλησιαστικό έτος αρχίζει από την 1η Σεπτεμβρίου. Νέα και νεότερη περίοδος

* Τέλη 16ου αιώνα: Μαζί με την εισαγωγή του νέου (Γρηγοριανού) ημερολογίου ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ καλεί τους χριστιανούς να υιοθετήσουν ως Πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου.

* 17ος -19ος αιώνας: Η Ευρώπη γιορτάζει πολλές και διαφορετικές πρωτοχρονιές, ενώ ο κόσμος ακόμη περισσότερες.

* Οι διάφορες παραδόσεις δύσκολα εγκαταλείπονται.

* Αρχές 20ού αιώνα: Γενίκευση του γιορτασμού της Πρωτοχρονιάς την 1η Ιανουαρίου, με παράλληλη διατήρηση δύο δεκάδων άλλων βασικών ημερολογίων. (εφ. ελευθεροτυπία).

Η Βαβυλώνα και το ανοιξιάτικο φεστιβάλ Ακίτου

Πρωτοχρονιά στη Βαβυλώνα.
Η γιορτή της Πρωτοχρονιάς είναι, λοιπόν, ίσως η αρχαιότερη από όλες τις άλλες. Και η ιστορία της, μας πάει πίσω τέσσερις χιλιετίες. Παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Βαβυλώνα. Συγκεκριμένα, γύρω στο 2000 π.Χ., όταν οι Βαβυλώνιοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά κατά την πρώτη Νέα Σελήνη μετά την εαρινή ισημερία, η οποία συμβαίνει περίπου στις 21 Μαρτίου.

Οι γιορτές των Βαβυλώνιων για την έλευση του νέου έτους ήταν γνωστές με το όνομα Ακίτου, αφιερωμένες στη νίκη του νέου θεού Μαρντούκ εναντίον της παλιάς θεάς Τιαμάτ και διαρκούσαν δέκα ή έντεκα ημέρες. Είναι, μάλλον, ασφαλές να πούμε ότι ο δικός μας τρόπος καλωσορίσματος του χρόνου, με χαρτάκι στο σπίτι ή στρίμωγμα σε πλατείες, ωχριά μπροστά στην αρχαία γιορτή.

Κι αν ο ερχομός της άνοιξης φαντάζει μια λογική εκκίνηση για το νέο έτος – είναι η εποχή της αναγέννησης, της άνθησης των λουλουδιών και της φύτευσης των νέων σοδειών – η 1η Ιανουαρίου φαντάζει εντελώς αυθαίρετη ημερομηνία. Με μια πρώτη ματιά, δεν φαίνεται να έχει καμία γεωργική, αστρολογική ή άλλη σημασία. Πώς καθιερώθηκε, λοιπόν;

Οι νουμηνίες στην αρχαία Ελλάδα

Πριν ξεκινήσουμε την αναζήτηση των λόγων που η 1η Ιανουαρίου θεωρείται η πρώτη μέρα του έτους, πρέπει να πούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά, αφού για εκείνους ήταν πιο σημαντική η αρχή κάθε μήνα, η οποία ονομαζόταν νουμηνία και γιορτάζονταν ανάλογα.

Όταν ο ελλαδικός χώρος πέρασε στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι Έλληνες υιοθέτησαν, μάλλον αναγκαστικά, την πρακτική εορτασμού της Πρωτοχρονιάς των Ρωμαίων, που θα δούμε παρακάτω.

Οι Ρωμαίοι αυξάνουν τους μήνες από δέκα σε δώδεκα.

Το ρωμαϊκό ημερολόγιο, σε τοιχογραφία που βρέθηκε στην έπαυλη του Νέρωνα

Στα πρώτα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αρχή του νέου έτους θεωρούνταν, όπως και κατά τη χρυσή εποχή της Βαβυλώνας, ο Μάρτιος. Συγκεκριμένα, το ρωμαϊκό ημερολόγιο, που είχε σαν βάση τον σεληνιακό κύκλο, ξεκινούσε από τον Μάρτιο και τελείωνε στον Δεκέμβριο.

Μάλιστα, τα ονόματα των σύγχρονων μηνών Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος και Δεκέμβριος φανερώνουν, μέχρι σήμερα, τη θέση τους σε εκείνο το ημερολόγιο. Αυτό γιατί, στα λατινικά, septem σημαίνει επτά, octo σημαίνει οχτώ, novem σημαίνει εννιά και decem σημαίνει δέκα.

Αργότερα, προστέθηκαν δύο ακόμα μήνες στο ημερολόγιο των Ρωμαίων, ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος και το 153 π.Χ., η ρωμαϊκή σύγκλητος αποφάσισε το ρωμαϊκό πολιτικό έτος να αρχίζει την 1η Ιανουαρίου, όταν και ορκίζονταν οι ετήσιοι ύπατοι και οι πραίτορες.

Το ημερολόγιο του Ιουλίου Καίσαρα και ο ρόλος του θεού Ιανού

Ο θεός Ιανός των Ρωμαίων

Παρόλα αυτά, δεν ήταν παρά μόνο μέχρι το 46 π.Χ., όταν ο Ιούλιος Καίσαρας δημιούργησε το Ιουλιανό Ημερολόγιο, που η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε ως Πρωτοχρονιά. Μάλιστα, ο Καίσαρας, για να καταφέρει να συγχρονίσει το νέο ημερολόγιο με τον ήλιο αντί με τη σελήνη, αναγκάστηκε να παρατείνει τη διάρκεια του προηγούμενου έτους στις 445 ημέρες.

Ο Ιανουάριος είχε πάρει το όνομά του από τον Ιανό, τον ρωμαϊκό θεό των ενάρξεων και των μεταβάσεων και ο Καίσαρας θεώρησε ότι η πρώτη μέρα του μήνα αφιερωμένου σε αυτόν ήταν η ιδανική για να σηματοδοτεί την έναρξη του νέου έτους. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, ότι ο Ιανός απεικονίζονταν με δύο πρόσωπα: το ένα κοιτούσε εμπρός (μέλλον) και το άλλο πίσω (παρελθόν).

Οι Ρωμαίοι δεν σταμάτησαν να γιορτάζουν την έλευση της νέας χρονιάς, ούτε μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, αν και η Εκκλησία καταδίκασε τις εορταστικές εκδηλώσεις ως παγανιστικές. Η αλήθεια είναι ότι οι Ρωμαίοι δεν γιόρταζαν με τον πιο σεμνό τρόπο την Πρωτοχρονιά. Επιδίδονταν σε όργια και μεθύσι, ξορκίζοντας, έτσι, το χάος το οποίο ήλπιζαν να μην τους ακολουθήσει στο νέο έτος.

Αλλαγές από την επικράτηση του Χριστιανισμού έως τον Μεσαίωνα.

Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι παγανιστικές γιορτές καταργήθηκαν ή συγχωνεύτηκαν με τις νέες χριστιανικές που καθιερώθηκαν και η Πρωτοχρονιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η Εκκλησία παρέμενε αντίθετη με τους έντονους εορτασμούς για την έλευση του νέου χρόνου για πολλούς αιώνες, μετατρέποντας την Πρωτοχρονιά σε ημέρα προσευχής και νηστείας. 

Μάλιστα, μέχρι τον Μεσαίωνα, είχε μεταφέρει και πάλι την Πρωτοχρονιά, ορίζοντάς την ως την 25η Μαρτίου, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το γεγονός αυτό είχε αρκετά τραγελαφικά αποτελέσματα, αφού η ημερολογιακή αρχή της χρονιάς κατέληξε να διαφέρει ακόμη και ανάμεσα στις ίδιες εθνοτικές ομάδες. 


Κλασικό παράδειγμα του παραπάνω παραλογισμού υπήρξε η ιταλική χερσόνησος, όπου η χρονιά άρχιζε αλλού την 1η Ιανουαρίου, αλλού την 25η Μαρτίου και αλλού την 1η Μαρτίου. Αν το σκεφτούμε λίγο, θα δούμε ότι ένας ταξιδιώτης στην Ιταλία του Μεσαίωνα, κατά μία έννοια, μπορούσε να ταξιδέψει πίσω ή μπροστά στον χρόνο!

Οι ανακρίβειες επιβάλλουν νέες αλλαγές

Το άγαλμα του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, στον Βασιλικό του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό

Η 1η Ιανουαρίου επανήλθε ως επίσημη Πρωτοχρονιά, μόλις πριν από, περίπου, μισό αιώνα, όταν ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ' αποφάσισε να εγκαταλείψει εντελώς το Ιουλιανό Ημερολόγιο, αναζητώντας ένα πιο ακριβές σύστημα χρονολόγησης και επιχειρώντας να δώσει ένα τέλος στα προβλήματα που γεννούσε η ύπαρξη διαφορετικών ημερολογιακών εκκινήσεων.

Με βάση το σύστημα μέτρησης του Ιουλιανού Ημερολογίου, το ηλιακό έτος αποτελούνταν από 365 μέρες και ένα τέταρτο της ημέρας. Κάθε τέσσερα χρόνια, μία εμβόλιμη μέρα προστίθετο στον χρόνο, ώστε να διατηρείται η αντιστοίχηση του ημερολογίου με τις εποχές. Ωστόσο, αν και αρκετά ακριβές, το Ιουλιανό Ημερολόγιο δεν ήταν τέλειο.


Στην πραγματικότητα, ένα ηλιακό έτος διαρκεί 365 μέρες, 5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα, δηλαδή 365,2422 μέρες. Η απόκλιση από τις 365,25 μέρες του ημερολογίου του Ιουλίου Καίσαρα δεν φαντάζει μεγάλη, αλλά, ακόμα και έτσι, είχε ως αποτέλεσμα το Ιουλιανό Ημερολόγιο να μένει πίσω από τις εποχές, κατά μία μέρα κάθε αιώνα.

Καθιερώνεται το Γρηγοριανό Ημερολόγιο

Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο καθιερώθηκε το 1582 και ισχύει στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου μέχρι σήμερα

Έτσι, ο Γρηγόριος πήρε την απόφαση να καθιερώσει ένα νέο ημερολογιακό σύστημα, το γνωστό και ισχύον μέχρι σήμερα στον δυτικό κόσμο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, με στόχο τη μεγαλύτερη ακρίβεια. Η τελευταία ημέρα του Ιουλιανού Ημερολογίου ήταν η 4η Οκτωβρίου 1582 και η πρώτη του Γρηγοριανού ήταν η αμέσως επόμενη, αλλά όχι ως 5η αλλά ως 15η Οκτωβρίου 1582.

Παράλληλα με την καθιέρωση του νέου ημερολογίου, ο Πάπας κάλεσε τους Χριστιανούς, να θεωρούν ως πρώτη μέρα κάθε χρονιάς την 1η Ιανουαρίου. Το νέο ημερολόγιο υιοθετήθηκε άμεσα από τους Καθολικούς και στη συνέχεια και από τους Προτεστάντες. Σιγά και σταθερά, η 1η Ιανουαρίου αναγνωρίστηκε και γιορτάζεται από ολόκληρο τον κόσμο ως η Πρωτοχρονιά.

Λαοί με διαφορετικές Πρωτοχρονιές 

Ωστόσο, υπάρχουν μέχρι και σήμερα πολιτισμοί και θρησκευτικές ομάδες που γιορτάζουν άλλες Πρωτοχρονιές. Πιο γνωστό σε εμάς είναι το παράδειγμα των Παλαιοημερολογιτών Χριστιανών, που ακολουθούν ακόμα το Ιουλιανό Ημερολόγιο, με αποτέλεσμα να φτάνουν στη δική τους 1η Ιανουαρίου, όταν το δικό μας ημερολόγιο δείχνει, ήδη, τις 14 Ιανουαρίου.

Άλλα παραδείγματα είναι η Κινέζικη και η Βιετναμέζικη Πρωτοχρονιά, που γιορτάζονται τη μέρα της δεύτερης Νέας Σελήνης, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Πρόκειται για κινητή γιορτή, η οποία μπορεί να πέσει οποιαδήποτε μέρα, από τις 21 Ιανουαρίου έως τις 21 Φεβρουαρίου, με βάση το δικό μας ημερολόγιο. Παρομοίως, γιορτάζεται και η Μογγολική Πρωτοχρονιά.

Η Θιβετιανή Πρωτοχρονιά, επίσης, δεν συμβαδίζει με τη δική μας. Ονομάζεται Λόσαρ, γιορτάζεται για δεκαπέντε μέρες (τις τρεις πρώτες πιο έντονα) και είναι κινητή, με βάση το θιβετιανό σεληνιακό ημερολόγιο, σύμφωνα με το οποίο φέτος είναι το έτος 2142. Η Πρωτοχρονιά του 2143 (το δικό μας 2016) θα είναι στις 8 Φεβρουαρίου του δικού μας ημερολογίου.


Ξεχωριστή Πρωτοχρονιά έχουν και οι Εβραίοι (Ρος Χασάνα), η οποία γιορτάζεται τις δύο πρώτες μέρες του Τισρέι, του πρώτου μήνα του πολιτικού έτους και έβδομου μήνα του εκκλησιαστικού έτους με βάση το εβραϊκό ημερολόγιο.

Το βέβαιο είναι ότι, ανέκαθεν, οι άνθρωποι αναζητούμε ένα κοινό σημείο αναφοράς, μία νέα αφετηρία, κατά την οποία μπορούμε να αφήσουμε, συμβολικά, πίσω μας όλα τα δεινά του προηγούμενου διαστήματος και να πορευθούμε στο μέλλον, κρατώντας τα θετικά. Η Πρωτοχρονιά έχει αυτόν, ακριβώς, τον ρόλο.


Αυτό το συμβολικό γύρισμα της σελίδας μάς γεμίζει αισιοδοξία. Αποτελεί μία βάση για να πατήσουμε πάνω και να αναζητήσουμε ένα πιο θετικό αύριο. Κατά κάποιο τρόπο, μοιάζουμε με τον Ιανό. Κοιτάμε πίσω, για να ξέρουμε από που ερχόμαστε, αλλά περισσότερο μπροστά, ελπίζοντας ότι προς τα εκεί που θα προχωρήσουμε, θα είναι καλύτερα. Καλό νέο έτος, λοιπόν και καλό νέο ξεκίνημα!

πηγή
http://www.24grammata.com/
http://www.pathfinder.gr/

Η ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ(Δεν είναι χιόνια Αφρολέξ είναι!! Μας πακετάρουν!!! Η Ελλάδα έχει πουληθεί!!)

Νομίζετε ότι είναι χιόνια? Χαχαχα. Βλαμμένα είμαστε σε συσκευασία δώρου για τα ερπετοειδή Μέρκελ και Σόιμπλε!

Τρίκαλα Κορινθίας

ΑΚΡΟΚΟΡΙΝΘΟΣ

Γκούρα-Αρχοντικό Πρεδάρη

Χιονοδρομικό Κέντρο Ζήρειας, Τρίκαλα Κορινθίας, Ορεινή Κορινθία

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ(ΒΙΝΤΕΟ)

Οι εφευρετικοί Κορίνθιοι αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς – ίσως από τον 9ο πΧ αιώνα- ότι η σημασία του Ισθμού, πέραν από γραμμή αμύνης, ήταν πολύ σημαντική για την ναυσιπλοΐα και συγκεκριμένα ότι το μικρό πλάτος του Ισθμού, θα μπορούσε να επιτρέψει το πέρασμα των πλοίων από την μία θάλασσα στην άλλη (από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό κόλπο και αντίστροφα) και να διευκολυνθεί η επικοινωνία Ανατολής - Δύσης, απαλείφοντας την επικίνδυνη και εξαιρετικά μακρινή διαδρομή του περίπλου της Πελοποννήσου και του ακρωτηρίου του Μαλέα. 
Στα πλαίσια αυτά και με τη γνωστή εφευρετικότητα, εργατικότητα, εξυπνάδα και γνώση της μηχανικής που διέθεταν, άρχισαν να κατασκευάζουν έναν διάδρομο εγκάρσια του Ισθμού που ξεκινούσε από την σημερινή περιοχή της Ποσειδωνίας και κατέληγε στον Σχοινούντα (σημερινό Καλαμάκι), χωρίς ν’ ακολουθεί ευθεία πορεία για να αποφεύγονται οι μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες που θα καταπονούσαν τους εκτελούντες την έλκυση των πλοίων. Ο διάδρομος αυτός ονομάστηκε Δίολκος και ήταν παγκόσμια το πρώτο μέσο σταθερής τροχιάς.

Η αρχαία δίολκος του Ισθμού της Κορίνθου πρέπει να κατασκευάσθηκε είτε στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., είτε, το πιθανότερο, στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ., όταν τύραννος στην Κόρινθο ήταν ο Περίανδρος.
Ο Περίανδρος διακρίθηκε για την έντονη δραστηριότητά του ως προς τα έργα πολιτιστικής και οικονομικής σημασίας, και αναφέρεται ότι σκέφθηκε να ανοίξει και διώρυγα στον Ισθμό της Κορίνθου.
Δεν πραγματοποίησε ωστόσο το σχέδιο αυτό γιατί τα τεχνικά μέσα που διέθετε δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν ένα τέτοιο έργο, αλλά και επειδή οι θρησκευτικές προλήψεις των χρόνων εκείνων ήταν αντίθετες σε κάθε επέμβαση και μετατροπή των έργων των θεών.
Επειδή όμως το εμπόριο της Κορίνθου βρισκόταν τότε σε μεγάλη ανάπτυξη, σκέφθηκε να κατασκευάσει έναν ειδικό δρόμο, πάνω στον οποίο θα μεταφέρονταν τα πλοία από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό Κόλπο και αντίστροφα διαμέσου της ξηράς.
Τα οικονομικά συμφέροντα ήταν τεράστια, οπότε κάθε μέσο θα επιστρατευόταν για τη διευκόλυνσή τους. Εξάλλου, οι αποικίες της Ιταλίας και της Σικελίας, με τις οποίες το κορινθιακό εμπόριο είχε στενές σχέσεις, βρίσκονταν ήδη σε μεγάλη άνθηση.
Επρόκειτο στην ουσία για λιθόστρωτο δρόμο που χρησιμοποιείτο για την από ξηράς μεταφορά πλοίων, πάνω σε τροχοφόρο όχημα (“Ολκός νεών”) από τον Σαρωνικό στον Κορινθιακό κόλπο και αντιστρόφως.
Αποκαλύφθηκε το δυτικό του τμήμα σε μήκος 255 μ. στην πλευρά της Πελοποννήσου και σε μήκος 204 μ. στην Στερεά Ελλάδα μέσα στις εγκαταστάσεις της Σχολής Μηχανικού.
Το πλάτος του είναι 3,40 – 6,00 μ. Είναι στρωμένος με κανονικούς πώρινους κυβόλιθους και στο μέσον του φέρει δύο αυλακώσεις σε απόσταση 1,50 μ. Στο δυτικό άκρο του κατέληγε σε λιθόστρωτη αποβάθρα.
Η κατασκευή της Διόλκου προέκυψε από την ανάγκη για γρήγορο πέρασμα των πλοίων από τον Σαρωνικό στον Κορινθιακό κόλπο και αντίστροφα, έγινε στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα και συνδέεται με την τυραννίδα του Περίανδρου στην Κόρινθο.
Το δυτικό άκρο του ανακατασκευάσθηκε στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα. Χρησιμοποιείτο για τη μεταφορά μικρών, κυρίως πολεμικών σκαφών. Τέτοια χρήση βεβαιώνεται από τις πηγές ως τον 9ο μ.Χ. αιώνα.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ,ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ.

«Εσένα πρέπει, αφέντη μου, το άξιο το ζευγάρι
το άξιο, το περήφανο και το στεφανωμένο.
Ας είν' καλά τ΄ αλέτρι σου, Θεός να το πλουταίνει
για να θερίζεις σταυρωτά, να δένεις αντρειωμένα...»

 (από ελληνικά κάλαντα)

Όρος Ζήρεια, αθλητικό κέντρο

Το Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στην Κορινθία

 Το δωδεκαήμερο άρχιζε από το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων και κρατούσε έως τις 5 Γενάρη. Κατά τη διάρκεια των 12 αυτών ημερών, κατά κύριο λόγο επικρατούσαν οι δεισιδαιμονίες. Οι εργασίες περιορίζονταν στα απαραίτητα και η φωτιά είχε κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων, αφού “έδιωχνε τα κακά πνεύματα”. Γι’ αυτό και έπρεπε πάντα να είναι αναμμένη και μάλιστα κάποιοι συνήθίζαν να τοποθετούν στο τζάκι διαφορετικά είδη ξύλου, όπως κέδρο, αγριοκερασιά, αγριοκυπάρισσο για να είναι γεροί οι νοικοκύρηδες του σπιτιού. Την Πρωτοχρονιά τα παιδιά μετά τα κάλαντα, συγκεντρώνονταν στην αλάνα του χωριού και έπαιζαν “δεκάρες”, “στριφτό” και άλλα παιχνίδια. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι νέοι, πήγαιναν στη βρύση και στις 12 ακριβώς γέμιζαν τις κανάτες τους με το “πρώτο νερό της χρονιάς” για να έχουν καλά εισοδήματα οι οικογένειες. Την Πρωτοχρονιά έραιναν τα σπίτια τους με αυτό το νερό.

Γνωρίζατε ότι:

Τα Χριστούγεννα εκτός από τα παραδοσιακά κάλαντα από τα παιδιά, και οι μεγαλύτεροι έλεγαν κάλαντα-παινέματα για όλα τα μέλη της οικογένειας κατά τη διάρκεια των οποίων έτρωγαν κρέας κερασμένο από τους νοικοκύρηδες του σπιτιού.

Το Άγιο Δωδεκαήμερο

Με χαρά μικρού παιδιού να έρθει περιμένω

το Δωδεκαήμερο το ευλογημένο!

Χριστόψωμα, γλυκά, η μάνα μου να ψήσει

ευωδιές το σπίτι να γεμίσει.

Κάλαντα ν’ ακουστούν στις γειτονιές απ’ τα παιδιά

και τα Χριστούγεννα, ειρηνικά να δω τα πρόσωπα

των ανθρώπων να βγαίνουν απ’ την εκκλησιά.

Ευχές να χαρίζουν. Χρόνια πολλά, χρόνια πολλά.

Και του Αγίου Βασιλείου μετά τη Λειτουργιά

ο πατέρας να κόψει την πίτα στο σοφρά!

Κάθε κομμάτι, τι αγωνία, κάθε μπουκιά...

Ναι! Σε μένα έτυχε το φλουρί παιδιά!!!

Των Φώτων

ν’ αγιάσουμε τις θάλασσες,

τα σπίτια, τα χωράφια, τα νερά...

Ευλογία, χαρά!

Και να θυμίσω στα παιδιά...

τελειώσαν οι γιορτές , η ανεμελιά

το καλαντάρι του Γενάρη δείχνει επτά.

Με στολισμένη την ψυχή με ευχές

στο σχολειό σας πάλι τώρα

τ’ Αη-Γιαννιού την άλλη μέρα!

Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα τα παιδιά τα ψάλλουν είτε την παραμονή είτε ανήμερα. Τα παιδιά ρωτάνε «να τα πούμε;» και η νοικοκυρά απαντάει «ναι» ,τότε τα παιδιά ξεκινάνε να τραγουδάνε τα κάλαντα που τα τελειώνουν πάντα με ευχές για καλοτυχία του σπιτιού όλο το χρόνο. Παλαιότερα η κάθε παρέα που έλεγε τα κάλαντα χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ξύλα και μόλις η νοικοκυρά τους άνοιγε κατευθύνονταν στο τζάκι και ανακάτευαν την φωτιά με το ξύλο, λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά. Στο τέλος τα παιδιά μοιράζονταν καραμέλες και διάφορα άλλα κεράσματα που έπαιρναν ως αντίτιμο για τα κάλαντα και τις ευχές.Οι στίχοι των καλάντων είναι:

 Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, 

πρώτη γιορτή του χρόνου, 

για βγάτε, δέτε, μάθετε, 

πως ο Χριστός γεννάται.

Γεννάται κι αναθρέφεται, 

με μέλι και με γάλα, 

το μέλι τρων οι άρχοντες, 

το γάλα οι αφεντάδες 

και το μελισσοβότανο, 

το νίβονται οι κυράδες.

Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, 

κυρά γαϊτανοφρύδα, 

κυρά μου όταν στολίζεσαι, 

να πας στην εκκλησιά σου,

Βάνεις τον ήλιο πρόσωπο, 

και το φεγγάρι αγκάλη, 

και τον καθάριο αυγερινό, 

τον βάζεις δακτυλίδι.

Εμείς εδώ δεν ήρθαμε, 

να φάμε και να πιούμε, 

παρά σας αγαπούσαμε, 

κι ήρθαμε να σας δούμε.

Εδώ που τραγουδήσαμε, 

πέτρα να μη ραγίσει, 

κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, 

πολλούς χρόνους να ζήσει.

Δώστε μας και τον κόκορα, 

δώστε μας και την κότα, 

δώστε μας και πέντ' έξι αυγά, 

να πάμε σ' άλλη πόρτα.

ΨΑΡΙ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ 

Ταυτόχρονη σχεδόν με την είσοδο στο χειμερινό ηλιοστάσιο ( 22 Δεκέμβρη), είναι για τον Χριστιανικό κόσμο και η είσοδος στο εορταστικό δωδεκαήμερο. Πολύ πριν ακόμα την ύπαρξη του Χριστιανισμού στην αρχαία εποχή περίπου το 800 π.Χ., ο εκ των σπουδαιότερων Ελλήνων ποιητών ΗΣΙΟΔΟΣ, προέτρεπε στο έργο του «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ» τους γεωργούς να μην καθυστερούν το όργωμα και τη σπορά, πέραν της εισόδου του χειμερινού ηλιοστασίου. Αν το αμελούσαν «…η σοδειά τους θα ήταν πενιχρή και καθιστοί θα θέριζαν τα λιγοστά, καχεκτικά στάχυα…», όπως έλεγε. Ήταν ουσιαστικά η ημερομηνία αυτή από την αρχαιότητα, η είσοδος σε μια εορταστική περίοδο, ιδιαίτερα σημαντική για όλο τον κόσμο. Στην αρχαιότητα ήταν η λατρεία εκείνες τις μέρες του Θεού των Περσών ΜΙΘΡΑ και αργότερα του Θεού ΗΛΙΟΥ των Ρωμαίων (SOL INVICTUS) αλλά και του Θεού ΚΡΟΝΟΥ (Σατουρνάλια). Τον εορταστικό τόνο εκείνης της περιόδου ήρθε στη συνέχεια ο Χριστιανισμός να καλύψει με τον εορτασμό της γέννησης του Χριστού.

  Από τις χαρακτηριστικές εθιμικές εκδηλώσεις του δωδεκαημέρου, εξακολουθούν και σήμερα να είναι τα ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ, που έχουν ουσιαστικό θυσιαστικό χαρακτήρα. Πρόκειται για  ρωμαϊκό έθιμο -που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας-, προς τιμή του Θεού Κρόνου και έλαβε μεγάλη ακμή επίσης στους Βυζαντινούς χρόνους. Πάντα στο χωριό μας όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, ήταν δεδομένη η ανατροφή τουλάχιστον ενός χοίρου ο οποίος θα σφαζόταν τις ημέρες των Χριστουγέννων. Απλά οι περισσότεροι συγχωριανοί μας, που τηρούσαν και διέσωσαν μέχρι τις μέρες μας αυτό το έθιμο, δεν ήξεραν ίσως πόσο παλιό ήταν.
Το σφάξιμο γινόταν με ειδικό μαυρομάνικο μαχαίρι και ήταν έργο του αρχηγού της οικογένειας. Αυτός πριν από το πλήγμα στο ζώο χάρασσε το σημείο του Σταυρού στο λαιμό του ζώου, ενώ κάποιος από τους παριστάμενους έλεγε το «Πιστεύω» ή το «Πάτερ ημών». Από το αίμα του ζώου έγραφαν ένα σταυρό στο μέτωπο των παιδιών για ξορκισμό των ασθενειών. Κάρφωναν το ρύγχος του γουρουνιού στον τοίχο του σπιτιού για να αποδιώχνει τους καλικάντζαρους κι από τη σπλήνα και το συκώτι μάντευαν το μέλλον της οικογένειας. Μετά τη σφαγή θυμιάτιζαν το ζώο με λιβάνι. Η αναμμένη φωτιά στη συνέχεια, «υποδεχόταν» για ψήσιμο, τον «καρίτζαφλο» το εσωτερικό του σημείου που σφάχτηκε το ζώο και η κατανάλωση του συγκεκριμένου μεζέ από όλους τους παριστάμενους, (φυσικά με τη συνοδεία σπιτικού κρασιού), θυμίζει έντονα την κοινωνία των συμμετεχόντων στην ευεργετική επιρροή της θυσίας. 

Για να αποφύγουν  τους ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΥΣ, που πριόνιζαν – ως γνωστόν- το δέντρο της γης,  φρόντιζαν να καίνε όλο το δωδεκαήμερο στο τζάκι ένα πολύ μεγάλο αγκαθωτό κούτσουρο. Ξημερώματα της παραμονής των Θεοφανείων, ράντιζαν με τη στάχτη του το σπίτι ελπίζοντας στον εξαγνισμό από τα άσχημα δαιμόνια με τα κόκκινα μάτια  και τα τραγίσια πόδια.

Ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς, συνήθως  ανύπαντρες νέες κοπέλες του χωριού, πήγαιναν κεράσματα στη βρύση του χωριού , δηλαδή εξιλεαστικές προσφορές προς το πνεύμα ( στοιχειό ) που θεωρείτο  ότι κατοικεί στο νερό . Ήταν το λεγόμενο «τάισμα της βρύσης » το οποίο γινόταν από τα νεαρά κορίτσια που πήγαιναν εκεί για να πάρουν το «άκραντο νερό », δηλαδή το αμίλητο νερό . Τα κορίτσια άφηναν  τα φιλέματά τους (ψωμί και γλυκά) στη βρύση λέγοντας από μέσα τους την ευχή : « Όπως τρέχει το νερό στη βρύση μας , να τρέχουν και σε μας τα καλούδια » . Άλλες φορές τα φιλέματα ήταν αλάτι , σιτάρι και κλαδί ελιάς, ή προϊόντα της στάνης ( τυρί και βούτυρο ) . - Το νερό που έπαιρναν από τη βρύση που φίλευαν  , λέγεται αμίλητο (άκραντο ), γιατί το μετέφεραν οι κοπέλες στο σπίτι χωρίς να μιλούν, οποιονδήποτε κι αν συναντούσαν κατά την επιστροφή, έστω κι αν αυτός που συναντούσαν τους μιλούσε.  Στο ΑΜΙΛΗΤΟ ΝΕΡΟ αποδίδονταν μαγικές ιδιότητες . Το χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές  για να φτιάξουν το προζύμι για το ψωμί όλου του χρόνου (το πρώτο ζύμωμα  ήταν η Βασιλόπιττα).   Με το νερό αυτό έπλεναν οι οικείοι το πρόσωπό τους , ράντιζαν τα δωμάτια και στη συνέχεια έπιναν όλοι, χωρίς να μιλήσουν μεταξύ τους και πίστευαν ότι έτσι θα ξημέρωναν καλύτερες μέρες για το σπιτικό τους.
–         Κάποιες ακόμα παλιότερες εποχές, το αμίλητο νερό το χρησιμοποιούσαν για να βγάλουν διάφορους οιωνούς ή μαντείες .

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑ που είναι παρούσα σε όλα τα σπίτια του χωριού, ανάγει κι αυτή την προέλευσή της στην Ρωμαϊκή εορτή των Σατουρναλίων που τελούνταν την ίδια εποχή. Συνεχίστηκε – παρά την αντίδραση της εκκλησίας – και κατά τη Βυζαντινή περίοδο και έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Το νόμισμα που περιέχει σημαίνει για όποιον το βρεί μια καλή και ευοίωνη χρονιά. Σημαντικό στο έθιμο της Βασιλόπιττας είναι το τελετουργικό κόψιμο της και ότι αυτό συνεπάγεται. Όρθιοι όλοι με τον αρχηγό του σπιτιού στην κορυφή, κάνουν το σταυρό τους και ο αρχηγός χαράσσει με το μαχαίρι τρείς φορές το σημείο του Σταυρού στη Βασιλόπιττα.  Στη συνέχεια αρχίζει να την κόβει σε τριγωνικά κομμάτια τα οποία προσφέρει  σε κάθε ένα παριστάμενο μέλος της οικογένειας ή φίλους και συγγενείς με πρώτο κομμάτι  του Χριστού και της Παναγίας  μετά του Άι Βασίλη, του σπιτιού, του  σπιτονοικοκύρη, της σπιτονοικοκυράς και των άλλων παρισταμένων κατά τάξη συγγένειας και ηλικίας με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού, χωρίς βέβαια να λησμονούνται τυχόν μετανάστες, ασθενείς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας που για διάφορους λόγους δεν παρίστανται.

ΟΙ ΕΥΧΕΣ (ΧΑΙΡΕΤΟΥΡΑ) ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ήταν επίσης ένα έθιμο του χωριού μας που δυστυχώς χάθηκε στις μέρες μας. Μικρά παιδιά του χωριού στέκονταν στους δρόμους του χωριού το πρωί της Πρωτοχρονιάς και ευχόντουσαν στους περαστικούς την ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ. Όλοι οι συγχωριανοί επιδίωκαν αυτή τη συνάντηση με τα παιδάκια, προκειμένου να πάρουν από τις αγνές παιδικές φωνούλες τις σημαντικότερες ευχές για τον καινούργιο χρόνο και να τους προσφέρουν κι αυτοί με τη σειρά τους σαν  ανταμοιβή ,ένα φίλεμα ή καμιά δεκαρούλα.  

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

Το «ψωμί του Χριστού» το έφτιαχνε, την παραμονή των Χριστουγέννων, η νοικοκυρά με ιδιαίτερη ευλάβεια και με ειδική μαγιά (από ξερό βασιλικό κ.λ.π.).
Απαραίτητος επάνω, χαραγμένος ο σταυρός. Γύρω - γύρω διάφορα διακοσμητικά σκαλιστά στο ζυμάρι ή πρόσθετα στολίδια. Αυτά τόνιζαν το σκοπό του χριστόψωμου και εξέφραζαν τις διάφορες πεποιθήσεις των πιστών.
Την ημέρα του Χριστού, ο νοικοκύρης έπαιρνε το χριστόψωμο, το σταύρωνε, το έκοβε και το μοίραζε σ’ όλη την οικογένειά του και σε όσους παρευρίσκονταν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. (Μερικοί εδώ βλέπουν ένα συμβολισμό της Θείας κοινωνίας. Όπως ο Χριστός έδωσε τον άρτον της ζωής σε όλη την ανθρώπινη οικογένειά του...).
Γύρω από το χριστόψωμο υπάρχουν και άλλες παραδόσεις. Αναφέρονται στην ενότητα της Εκκλησίας και των λαών, με συμβολικό πρότυπο την ένωση των κόκκων του σίτου σ΄ ένα ψωμί. Οι λαοί κάποτε θα ενωθούν μ’ ένα ποιμένα, το Χριστό.
Το Χριστόψωμο είναι ένα από τα πιο όμορφα έθιμα των Χριστουγέννων. Το συναντάμε σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο, με αρκετές όμως διαφορές από περιοχή σε περιοχή. Σε όλες του πάντως τις παραλλαγές (εκτός από αυτήν στη Σπάρτη), πρόκειται για ένα στρογγυλό ψωμί, φτιαγμένο με διάφορα υλικά και περίτεχνα διακοσμημένο. Οι διάφορες παραλλαγές του Χριστόψωμου, ξεκινούν από τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του.

 Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας εκτός από τα βασικά υλικά ενός ψωμιού (αλεύρι, νερό, αλάτι και προζύμι) προστίθενται στην ζύμη ένα ή συνδυασμός από τα υλικά: μέλι, κανέλα, σουσάμι, ροδόνερο, γλυκάνισο, κουκουνάρι, καρυδόψιχα, αμυγδαλόψιχα, μαστίχα ή μαχλέπι.
Περνώντας στην διακόσμηση θα βρούμε Χριστόψωμα με ποικίλο στόλισμα ανάλογα με την περιοχή. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις όμως, χρησιμοποιούνται για τον στολισμό καρύδια και αμύγδαλα με το κέλυφος και υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός φτιαγμένος από ζυμάρι που χωρίζει το Χριστόψωμο στα τέσσερα. Πέρα αυτών όμως, με ζυμάρι, φτιάχνονται διάφορα σχέδια επάνω στο Χριστόψωμο που ποικίλουν από τόπο σε τόπο. Ακόμα και σε μια περιοχή συναντάμε διάφορες παραλλαγές ανάλογα με την κύρια ενασχόληση της οικογένειας. Για παράδειγμα μια οικογένεια που ασχολείται με την γεωργία θα έχει στο Χριστόψωμο της παραστάσεις από γεωργικές εργασίες και εργαλεία, ενώ μια οικογένεια που ασχολείται με την κτηνοτροφία θα στολίσει το Χριστόψωμο της με παραστάσεις ζώων, κλπ.

Οι διαφορές όμως δεν σταματούν εδώ. Μια σημαντική διαφορά των ανά την Ελλάδα Χριστόψωμων, είναι ο χρόνος στον οποίο αυτά κόβονται και μοιράζονται στα μέλη της οικογένειας. Εδώ έχουμε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη το Χριστόψωμο κόβεται στο δείπνο της παραμονής των Χριστουγέννων, ενώ στην δεύτερη κόβεται στο μεσημεριανό τραπέζι ανήμερα των Χριστουγέννων. Στις περιοχές που το Χριστόψωμο καταναλώνεται το βράδυ της παραμονής, συνήθως συνοδεύεται από εννέα νηστίσιμα φαγητά εκ των οποίων το ένα είναι απαραιτήτως ντολμαδάκια που «αναπαριστούν» τον νεογέννητο Χριστό τυλιγμένο στα σπάργανα. Επίσης σε κάποιες περιοχές μέσα στο Χριστόψωμο τοποθετείται ένα νόμισμα που φέρνει τύχη, όπως πιστεύεται, σε όποιον το βρει.
Στα χωριά της Κορινθίας, το Χριστόψωμο φτιάχνεται αποκλειστικά από σιταρένιο αλεύρι, ενώ το «φούσκωμα» του αναλαμβάνει το προζύμι και όχι η μαγιά. Η νοικοκυρά το ζυμώνει σε μια άσπρη λεκάνη και μόνο αφού έχει πει διάφορες ευχές για την οικογένεια και έχει κάνει το σταυρό της. Όπως και σε άλλες περιοχές ακολουθεί ο στολισμός, στον οποίο σημαντικό ρόλο παίζουν καρύδια και αμύγδαλα με το κέλυφος τους, ενώ οι παραστάσεις που στολίζουν το Χριστόψωμο είναι παρμένες από την εργασία του νοικοκύρη του σπιτιού. Τέλος σε κάποια χωριά της Κορινθίας, τοποθετούν μέσα στο Χριστόψωμο ένα νόμισμα το οποίο φέρνει τύχη στο μέλος της οικογένειας που θα το βρει, όταν κοπούν και μοιραστούν τα κομμάτια. 

Τρίκαλα Κορινθίας

Η Ψυχοκόρη

 Στην περιοχή της Νεμέας εφαρμόζεται το έθιμο της ψυχοκόρης, δηλαδή το πρωί των Χριστουγέννων όταν γυρίζουν από την εκκλησία η έφηβη κόρη του σπιτιού τους περιμένει έχοντας βάλει πάνω στην πιατέλα όλα τα παραδοσιακά εδέσματα της Νεμέας: κουραμπιέδες, δίπλες, μελομακάρονα, τηγανόψωμα, ξεροτήγανα και γλυκά του κουταλιού. Εκτός από αυτά προσφέρουν και στον άντρα της οικογένειας λικέρ. Επίσης το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων βάζουν ακόμα και πλαστικά κλαδιά (παλιότερα από αμπέλια) πάνω από τα τζάκια, πλένονται καλά για να μην τους κατουρήσουν όπως λένε οι καλικάτζαροι και σκεπάζουν τα γλυκά με αλουμινόχαρτα.

Το σπάσιμο του ροδιού, έθιμο της Πελοποννήσου.

"Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ΄ ένα ράσο τυλιγμένοι" 

Τι είναι;

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας – δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του – και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι, για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη, για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: "με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά".

Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς , η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία , ντυμένοι όλοι με τα καλά τους ρούχα για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και να υποδεχτούν το νέο χρόνο , καλό κι ευλογημένο. Ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει.Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας και να του ανοίξουν, δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του.Έτσι θα είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα , με το δεξί ποδάρι, σπάζει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταζτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: "με υγεία , ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι , τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά". Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες να είναι τραγανές και κατακόκκινες.Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες , τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος 

   Επίσης ένα άλλο αγαπημένο έθιμο των Ελλήνων της Κορινθίας τις μέρες της Πρωτοχρονιάς είναι να δοκιμάζουν την τύχη τους. Εκτός από το κρατικό Λαχείο, υπάρχει επίσης η χαρτοπαιξία και τα ζάρια σε καφενεία, λέσχες και σπίτια. 

Στα σπίτια είναι έθιμο να παίζονται χαρτιά το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Τα ποσά συνήθως είναι χαμηλά, τέτοια που να προσφέρουν απλά μια φιλική διασκέδαση χωρίς να στενοχωρούν τους χαμένους.

Τέλος πολλοί άνθρωποι στην Κορινθια,είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ακόμα και σήμερα σχετικά με το ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπίτι τους, δηλαδή ποιος θα μπει πρώτος στο σπίτι τους τον καινούριο χρόνο. 


Έτσι, από την παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή, να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Πολλές φορές προτιμούν ένα μικρό παιδί για να κάνει ποδαρικό, γιατί τα παιδιά είναι αθώα και στην καρδιά τους δεν υπάρχει η ζήλια και η κακία.

ΠΗΓΕΣ
psarikorinthias.gr
visitkorinthia.gr
google.gr

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΑΧΗΤΗ ΓΙΑΖΙΝΤΙ

Ποιοι είναι οι Yazidis, και γιατί το ISIS θέλει να τους εξολοθρεύσει;

Οι Γιαζίντι, ή Γεζίντι (κουρδικά: Êzidî, ελληνοποιημένο: Γιαζιντίτες ή Γιεζιντίτες), είναι κουρδική εθνοθρησκευτική ομάδα με ινδοϊρανικές ρίζες. Οι Κούρδοι Γεζίντι διατηρούν στοιχεία του κουρδικού πολιτισμού. Ζουν στην επαρχία της Νινευή του βορείου Ιράκ. Στην Ασία υπάρχουν κι άλλες κοινότητες Γιαζιντιτών στην Υπερκαυκασία, την Αρμενία, την Τουρκία και τη Συρία, οι οποίες όμως βρίσκονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε παρακμή, με τα περισσότερα μέλη τους να έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.
Η θρησκεία τους, ο Γιαζιντισμός, αποτελεί κλάδο του Γιαζντανισμού και θεωρείται ως ένα εξαιρετικώς συγκριτικό θεολογικό σύμπλεγμα τοπικών κουρδικών πίστεων, που περιέχει επίσης ζωροαστρικά στοιχεία, ενώ προστέθηκαν και τμήματα του ισλαμικού σουφικού δόγματος, το οποίο εισήχθη στην περιοχή από τον σεΐχη Αντί ιμπν Μουσαφίρ το 12ο αιώνα μ.Χ.
Οι Γιαζίντι πιστεύουν στον Θεό ως δημιουργό του κόσμου, τον οποίο έθεσε υπό τη φροντίδα επτά θεϊκών υπάρξεων ή αγγέλων, ο αρχηγός των οποίων είναι ο Μελέκ Τάους, ο άγγελος Παγώνι όπως ονομάζεται.

Γιαζίντι στο όρος Σινγιάρ, στα σύνορα Ιράκ-Συρίας, τη δεκαετία του 1920

Ιστορικώς, οι Γιαζιντίτες ζούσαν αρχικά σε κοινότητες του σημερινού Ιράκ, Συρίας και Τουρκίας, ενώ υπήρχαν αξιοσημείωτοι πληθυσμοί τους στην Αρμενία και τη Γεωργία. Παρόλα αυτά, τα γεγονότα του 20ου αιώνα επέφεραν σημαντικές δημογραφικές αλλαγές στις περιοχές αυτές και μαζική μετανάστευση. Ως αποτέλεσμα, ο πραγματικός αριθμός των Γιαζιντιτών δεν είναι ξεκάθαρος σε πολλές περιοχές και οι εκτιμήσεις για το μέγεθος του συνολικού τους πληθυσμού ποικίλουν.
Ο κύριος όγκος των Γιαζίντι ζει στο Ιράκ, όπου αποτελούν σημαντική μειονότητα.Οι εκτιμήσεις για το μέγεθος των κοινοτήτων στο Ιράκ διαφέρουν σημαντικά, κάνοντας λόγο μεταξύ 70.000 και 500.000. Είναι συγκεντρωμένοι στο βόρειο Ιράκ στην επαρχία Νινευή. Οι δύο μεγαλύτερες κοινότητες είναι στη Σεχάν, βορειοανατολικά της Μοσούλης και στη Σινγιάρ στα σύνορα Ιράκ-Συρίας, 80 χλμ. δυτικά της Μοσούλης. Στη Σεχάν υπάρχει ο ναός του σεΐχη Αντί ιμπν Μουσαφίρ στο Λάλις. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η κοινότητα της Σεχάν μαχόταν για κυριαρχία εναντίον της πιο συντηρητικής κοινότητας της Σινγιάρ. 

Το δημογραφικό προφίλ των Γιαζιντιτών του Ιράκ, ενδέχεται να έχει αλλάξει σημαντικά από την αρχή του Πολέμου στο Ιράκ το 2003 και την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Στη Συρία οι Γιαζίντι ζουν σε δύο κοινότητες, μία στην περιοχή Τζαζίρα και μια άλλη στο Κουρντ-Νταγ. Επίσης και στη Συρία ο αριθμός τους είναι ασαφής. Το 1963 ο πληθυσμός τους υπολογιζόταν σε περίπου 10.000, σύμφωνα με την απογραφή του πληθυσμού, αλλά οι αριθμοί της απογραφής του 1987 είναι δυσεύρετοι. Σήμερα, υπολογίζεται ότι ίσως είναι μεταξύ 12.000-15.000 οι Γιαζιντίτες στη Συρία, αν και περισσότεροι από τους μισούς εικάζεται ότι έχουν μεταναστεύσει από τη χώρα τη δεκαετία του 1980. Επιπλέον δυσχέρειες στις εκτιμήσεις προκαλούν οι 50.000 πρόσφυγες Γιαζίντι που κατέφθασαν από το Ιράκ λόγω του Πολέμου το 2003.

Η κοινότητα στην Τουρκία μειώθηκε δραστικά κατά τον 20ο αιώνα. Μέχρι το 1982 είχε μειωθεί στα 30.000 άτομα και το 2009 είχαν απομείνει λιγότεροι από 500 Γιαζίντι. Οι περισσότεροι μετανάστευσαν στη Ευρώπη και ειδικώς στη Γερμανία. Αυτοί που παρέμειναν κατοικούν κυρίως στην περιοχή της Τουρ Αμπντίν.
Οι εκτιμήσεις για τις κοινότητες στη Γεωργία και την Αρμενία ποικίλουν, αλλά και αυτές οι κοινότητες μειώθηκαν δραματικά. Στη Γεωργία, από 30.000 απέμειναν λιγότεροι από 5.000 κατά τη δεκαετία του 1990. Οι αριθμοί στην Αρμενία παρέμειναν κάπως πιο σταθεροί. Αυτή τη στιγμή εικάζεται ότι βρίσκονται 40.000 Γιαζιντίτες στην Αρμενία. Οι περισσότεροι Γεωργιανοί και Αρμένιοι Γιαζίντι παρ' όλα αυτά, μετεγκαταστάθηκαν στη Ρωσία, όπου στην απογραφή του 2002 καταγράφηκε πληθυσμός 31.273 ατόμων.

Η μαζική αυτή μετανάστευση και διασκορπισμός οδήγησε στην ύπαρξη μεγάλης Διασποράς. Η πιο σημαντική είναι στη Γερμανία, όπου η κοινότητα των Γιαζιντιτών αριθμεί πάνω από 40.000 άτομα. Οι περισσότεροι είναι από την Τουρκία και πιο πρόσφατα από το Ιράκ, μένοντας στα δυτικά γερμανικά κρατίδια της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας και Κάτω Σαξονίας.Από το 2008, η Σουηδία διαπιστώνει σημαντική αύξηση στην κοινότητα Γιαζιντιτών μεταναστών, η οποία έφτανε πλέον τους 4.000 ανθρώπους το 2010. Στην Ολλανδία, υπάρχει επίσης μια μικρότερη κοινότητα Γιαζίντι. Άλλες κοινότητες της γιαζιντικής Διασποράς υπάρχουν στο Βέλγιο, τη Δανία, τη Γαλλία, την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Η.Π.Α., τον Καναδά και την Αυστραλία. Ο συνολικός πληθυσμός τους σε όλες αυτές τις χώρες είναι μάλλον μικρότερος από 5.000.

Οι Γιαζίντι είναι κουρδόφωνος πληθυσμός που έχει προσκολληθεί πνευματικά σε ένα κλάδο του Γιαζντανισμού που συμπλέκει στοιχεία του Μιθραϊσμού, των προϊσλαμικών θρησκευτικών παραδόσεων της Μεσοποταμίας, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ.
Η κεντρική λατρευτική τοποθεσία τους βρίσκεται στο Λάλις, βορειοανατολικά της Μοσούλης. Οι Γιαζιντίτες αυτοονομάζονται Εζίντι και σε μερικές περιοχές Ντασίνι (από το όνομα κάποιας φυλής τους). Κάποιοι λόγιοι θεωρούν ότι το όνομα Γιαζίντι προέρχεται από από την παλαιοϊρανική λέξη γιαζάτα, που σημαίνει θεϊκό ον, αλλά οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι προκύπτει από το χαλίφη των Ομεϋαδών, Γιαζίντ Α΄. Οι ίδιοι οι Γιαζίντι πιστεύουν ότι το όνομά τους προέρχεται από τη λέξη Γιέζνταν ή Έζιντ (Θεός).[8] Οι πολιτιστικές πρακτικές τους είναι αισθητά κουρδικής προέλευσης και σχεδόν όλοι τους μιλούν τη διάλεκτο Κουρμάντζι (βόρεια Κουρδικά), με την εξαίρεση των χωριών Μπασίκα και Μπαχαζάνι, όπου ομιλούνται τα Αραβικά. Η Κουρμάντζι είναι η γλώσσα σχεδόν όλων των προφορικών θρησκευτικών παραδόσεων των Γιαζίντι. Για αυτό το λόγο και οι ρίζες της θρησκευτικής λατρείας τους είναι λίγο ασαφείς.

Γυναίκες μαχητές Γιαζίντι στο Ιράκ

Σε μια εκκλησία στο Αρμπίλ, ο 40-ημερών Yeshua κοιμάται σε μια κούνια, με την αδελφή του που τον κουνάει παίζοντας. Είναι μια ειρηνική σκηνή. Η μητέρα τους βρίσκεται απο πάνω τους, αλλά το πρόσωπό της δείχνει το φόβο και την απελπισία πολλές ιρακινές μειονότητες έχουν αισθανθεί τον τρόμο τις τελευταίες ημέρες.

Η σουνιτική μαχητική ομάδα ISIS, η οποία αυτοαποκαλείται το ισλαμικό κράτος, έχει ισοπέδωση το βόρειο Ιράκ, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες των μειονοτήτων να ξεριζωθούν από την γη τους και από τα σπίτια τους. Οι μαχητές έχουν αποκεφαλίσει κάποιους για να τους ''λυγίσουν''  και " βάζουν τα κεφάλια των ανθρώπων σε κοντάρια» για να τρομοκρατήσουν τους άλλους, ένας ανώτερος αξιωματούχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, δήλωσε.
Σχεδόν 40.000 Γιαζίντις-Yazidis έχουν παγιδευτεί στην κορυφή του βουνού Σιντζάρ-Sinjar με λίγους πόρους πολλοί μόνο με τον ελάχιστο ρουχισμό που κουβαλούν στην πλάτη τους ήμόνο με τα ρούχα που φοράνε, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε σε ομιλία του αργά το βράδυ της Πέμπτης.

"Αυτές οι αθώες οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια φρικτή επιλογή", δήλωσε ο Ομπάμα. «Κατεβείτε από το βουνό και θα σας σφάξουμε ή  μείνετε αργοπεθαίνοντας από τη δίψα και την πείνα."

Βιάζουν τις γυναίκες των Γιαζίντι και τις πουλάνε για 25 δολάρια

Έτσι, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που απειλούνται από το Ισλαμικό Κράτος; Και γιατί οι φανατικοί ισλαμιστές έχουν τους σταυρό τους;

ΟΙ ΓΙΑΖΙΝΤΙΣ

Οι Γιαζίντις είναι ένα από τις μικρότερες και παλαιότερες μονοθεϊστικές θρησκευτικές μειονότητες στον κόσμο. Η θρησκεία τους θεωρείται μια προ-ισλαμική αίρεση που αντλεί από το χριστιανισμό, τον ιουδαϊσμό και την αρχαία μονοθεϊστική θρησκεία του Ζωροαστρισμού.

Οι Γιαζίντις λατρεύουν ένα Θεό και να τιμούνε εφτά αγγέλους. Σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους και χριστιανούς, απορρίπτουν την ιδέα της αμαρτίας, του διαβόλου και την ίδια την κόλαση.

Πολλοί μουσουλμάνοι τους θεωρούν ως προσκυνητές του διαβόλου, επειδή οι Γιαζίντις τιμούν έναν άγγελο ο οποίος, κατά την παράδοση τους, αρνήθηκε να υπακούσει το Θεό.

Οι θρησκευτικές διαφορές τους, είναι ένας στόχος για δίωξη σε όλη την ιστορία τους, πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια του πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ - το 2007, πάνω από 700 άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν βομβιστές αυτοκτονίας επιτέθηκαν σε ένα χωριό Yazidi. Πριν από αυτό, είχαν γίνει στόχος για αιώνες κάτω από την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι Γιαζίντι του Ιράκ είναι παγιδευμένοι, κρύβονται από τον ISIS στα βουνά

Πρόεδρος Ομπάμα και ο Γενικός γραμματέας των ΗΠΑ, Τζον Κέρι έχουν πει ότι αν οι Γιαζίντις δεν προστατεύονται,και η σφαγή τους θα μπορούσε γρήγορα να κλιμακωθεί σε μια γενοκτονία.

Για να βοηθήσουν τα παγιδευμένα άτομα, η ΗΠΑ έχουν κάνει ανθρωπιστικούς ρίψεις τροφίμων με αεροπλάνα. Ο Ομπάμα έχει εγκρίνει αεροπορικές επιδρομές κατά των μαχητών του Ισλαμικό Κράτους που απειλούν τους Γιαζίντι εκεί.

Σύμφωνα με Έκθεση της Διεθνούς Θρησκευτικής Ελευθερίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ το 2013, εκτιμάται ότι περίπου 500.000 Γιαζίντις ζουν στο βόρειο Ιράκ, που αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% του πληθυσμού της χώρας. Ένας άλλος αριθμός 200.000 ζουν σε άλλα μέρη του κόσμου, σύμφωνα με την ιστοσελίδα YezidiTruth.org.
Όπως οι Κούρδοι, που ως επί το πλείστον κατοικούν στο βόρειο Ιράκ, πολλοί στην πόλη της Σιντζάρ  στη βορειοδυτική επαρχία Νινευή, που συνορεύει με κουρδική περιοχή του Ιράκ. Η επαρχία είναι η πατρίδα κυρίως Αράβων και Κούρδων, οι οποίοι έχουν παραγκωνιστεί για τον έλεγχό του για αιώνες.
Άλλοι διαμένουν επίσης στην Τουρκία, τη Συρία, την Αρμενία, το Ιράν και τα μέρη της περιοχής του Καυκάσου. Μιλούν κουρδικά και είναι κουρδικής καταγωγής, αλλά οι περισσότεροι θεωρούν τους εαυτούς τους ως εθνικά διακριτικά.

Ιρακινοί Χριστιανοί.

Πριν μπουν στο στόχαστρο του ISIS, μια τεράστια μερίδα - κάποιοι λένε όσο  μισό - των χριστιανών του Ιράκ εγκατέλειψαν τη χώρα κατά την έναρξη του πολέμου των ΗΠΑ το 2003.Η Αλ Κάιντα στο Ιράκ, η οποία προηγήθηκε ISIS, βάναυσα στόχευσε την χριστιανική μειονότητα της χώρας.
Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, χριστιανοί ηγέτες και μη κυβερνητικές οργανώσεις εκτιμούν ότι  υπήρχαν 500.000 Χριστιανοί στο Ιράκ - ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί κατά σχεδόν 300.000 κατά τα τελευταία πέντε χρόνια. Σε ένα σημείο που υπήρχαν πάνω από ένα εκατομμύριο χριστιανοί που ζούσαν στο Ιράκ.
Οι περισσότεροι Ιρακινοί χριστιανοί είναι οι Χαλδαίοι, οι οποίοι είναι κοινωνοί με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. κυρίως κατοικούν στο βόρειο Ιράκ.
Η ομάδα κομματιών της αλ Κάιντα ανέλαβε υπό τον έλεγχο της μεγαλύτερη χριστιανική πόλη της χώρας, Qaraqosh. Και τον περασμένο μήνα, οι Χριστιανοί στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, τη Μοσούλη, είπαν ότι πρέπει να ασπαστούν το Ισλάμ, να πληρώσει ένα πρόστιμο ή να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον"θάνατο από το σπαθί."

Οι χριστιανικές κοινότητες που πλήττονται ιδιαίτερα: ένας λαός που προσπαθεί να ξεφύγει από τα χωριά τους εξαιτίας της βίας που μαίνεται σε αυτές τις ημέρες, και σπέρνει τον όλεθρο σε ολόκληρη την περιοχή", δήλωσε ο αιδεσιμότατος Φεντερίκο Λομπάρντι(Federico Lombardi), εκπρόσωπος του Πάπα Φραγκισκου της Ρώμης.
Ο Πάπας δήλωσε στο Twitter: «Ζητώ από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες με καλή θέληση να έρθουν μαζί μου σε προσεύχειθούν για τους ιρακινούς χριστιανούς και όλους τους ευάλωτους πληθυσμούς."

Τουρκμενιστάν

Η πλειοψηφία του παγκόσμιου Τουρκμενιστών, είναι τουρκόφωνοι, παραδοσιακά νομαδικός λαόςι, ζουν στο Τουρκμενιστάν και αλλού στην Κεντρική Ασία.
Αλλά μια μικρή μειοψηφία από αυτούς μπορεί να βρεθεί στη Μέση Ανατολή, κυρίως στο βόρειο Ιράκ, το Ιράν και την Τουρκία.
Η πόλη Ταλ Αφάρ, της οποίας ο πληθυσμός  ως επί το πλείστον αποτελείται από Τουρκμενιστανούς, βρέθηκε σε διασταυρούμενα πυρά της θρησκευτικής βίας μεταξύ σιιτών και σουνιτών κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου στο Ιράκ - σε μια επίθεση αυτοκτονίας σκοτώθηκαν 150 άτομα το 2007. 



ΠΗΓΗ

By Joshua Berlinger, CNN

el.wikipedia.org